شاید عجیب‌ترین انتخاب مصالح بشر برای ساخت کشتی‌های شناور بتن مسلح باشد.
قرن‌ها کشتی‌ها از چوب ساخته می‌شد که بعد‌ها جای خود را به مواد سخت تری
مثل فولاد داد. اما فولاد گران بود و به راحتی در دسترس نبود و این مشکل
مهمی در جنگ‌های جهانی بود که کمبود شدید منابع فلزی وجود داشت.
مدت‌ها
قبل از جنگ، در سال ۱۸۴۸، جوزف لوئیس لامبوت، مخترع بتن مسلح، سعی کرد و
توانست یک قایق کوچک بتنی بسازد. این قایق‌ها به طور منظم در کانال‌های
اروپا رفت و آمد می‌کردند و در پایان قرن بود که یک مهندس ایتالیایی اولین
کشتی بتنی را ساخت.
همانطور که به نظر می‌رسد بتن ماده ایده آلی
برای کشتی سازی نبود. مشکل اصلی کشتی‌های بتنی این بود که به یک تنه بسیار
ضخیم نیاز داشت تا به استحکام کشتی‌های فولادی باشد. این باعث می‌شد کشتی
بسیار سنگین شود و در نتیجه سوخت بیشتری برای حرکت آن نیاز باشد و اگر بدنه
شکسته می‌شد به خاطر وزنش به سرعت غرق می‌شد. ملوانان جنگ جهانی دوم این
کشتی‌ها را سنگ قبرهای شناور می‌نامیدند و علاقه‌ای به خدمت روی آن‌ها
نداشتند. بااین وجود کشتی‌های سیمانی باقی ماندند و اندازه آن‌ها به تدریج
بزرگتر شد. بزرگترین آن‌ها یک تانکر نفتی در سال ۱۹۱۹ بود که ۱۳۰ متر بود.
امروزه ویرانه‌های آن در خلیج گالوستون در تگزاس قرار دارد.
یه کلاس از زیر دریاییهای روسی هم از نوعی بتن ساخته میشن