در بالای یک تپه طبیعی، در میان محله‌های
فقیرنشین سن آگوستین در ونزوئلا، یک ساختمان باشکوه با یک رمپ مارپیچی قرار
دارد که به دور ساختمان پیچیده و هرچه بالاتر می‌رود تنگ‌تر می‌شود تا
وقتی که به یک گنبد هندسی می‌رسد و توسط ریچارد باکمینستر فولر طراحی شده
است.
این
ساختمان که هلیکس نام دارد یکی از مهم‌ترین آثار جنبش مدرن در ونزوئلا
است. قرار بود این ساختمان اولین مرکز خرید قابل رانندگی جهان با رمپ
مارپیچی ۴ کیلومتری شود تا ماشین‌ها بتواند بالا بروند، پایین بیایند یا
جلوی مغازه مورد نظرشان پارک کنند. این ساختمان فضایی برای بیش از سیصد
مغازه و یک هتل پنج ستاره، یک سالن سینما با هفت صفحه نمایش، سالن
نمایشگاه، باشگاه، استخر، سالن بولینگ، مهدکودک و ... دارد.
این
پروژه اواخر دهه ۱۹۵۰ آغاز شد. وقتی این پروژه در موزه هنر مدرن نیویورک
به نمایش گذاشته شد، همه آن را به عنوان یک طراحی مدرن موفق تحسین کردند.
پابلو نرودا آن را یکی از نفیس‌ترین مخلوقات ذهن یک معمار توصیف می‌کند.
این ساختمان نزدیک به تکمیل شدن بود که دیکتاتوری فروریخت و معماران بودجه
خود را از دست دادند و دولت جدید علاقه‌ای به تکمیل آن نشان نداد و ساخت و
ساز متوقف شد. اولین ساکنان این ساختمان در سال ۱۹۷۹ وارد آن شدند و عمدتا
قربانیان زلزله بودند. اما در مدت سه سال شمار مردمی که غیرقانونی در آن
ساکن شدند به بیش از ۱۰ هزار نفر رسید و هلیکس تبدیل به مکانی برای قاچاق
موادمخدر و روابط جنسی شد.
در سال
۱۹۸۲ تصمیم گرفته شد این ساختمان به موزه تاریخ و مردم شناسی تبدیل شود که
البته هیچوقت این اتفاق نیفتاد. درعوض پلیس اطلاعات ونزوئلا در سال ۱۹۸۴ آن
را تبدیل به زندان سیاسی کرد و اتاق‌های آن تبدیل به سلول هایی برای
نگهداری بازداشت، بازجویی، شکنجه و ... شدند. طبق گزارش یک سازمان غیردولتی
۱۴۵ مورد شکنجه و رفتار ظالمانه غیرانسانی و تحقیرآمیز از ژانویه ۲۰۱۴ تا
ژوئن ۲۰۱۶ در این زندان اتفاق افتاده است.
