میرزاده
عشقی از شعرای نامدار ایران معاصر است که به دلیل انتقادات صریح از
دیکتاتوری رضا خان توسط عوامل رژیم دیکتاتوری رضا شاه(رئیس اداره تأمینات
نظمیه) در تاریخ دوازدهم تیر ماه 1303 شمسی ترور شد.
وی مدیر نشریه
قرن بیستم بود و از جمله مهمترین شاعران عصر مشروطه به شمار می آید. تاکید
بر عناصر هویت ملی در جهت ایجاد انگیزه و آگاهی در توده مردم محور اصلی
اشعار وی را تشکیل می دهد. اهمیت بحث وطن و هویت ملی به گونه ای است که حتی
روی آرامگاه وی در ابن بابویه شعری از عشقی با همین مضمون حک شده است.
خاکم به سر، ز غصه به سر خاک اگر کنم خاک وطن که رفت، چه خاکی به سر کنم؟
من آن نیم به مرگ طبیعی شوم هلاک وین کاسه خون به بستر راحت هدر کنم
معشوق عشقی ای وطن ای مهد عشق پاک ای آن که ذکر عشق تو شام و سحر کنم
فارس
خدایش او را رحمت کند