تصاویر نجومی هابل، گواهی بر وسعت بی پایان جهان

البته قبل از توضیح در خصوص تصاویر نجومی تلسکوپ فضایی هابل بد نیست بدانید که این تلسکوپ فضایی در سال ۱۹۹۰ توسط شاتل دیسکاوری در مدار گردش قرار گرفت. نام این تلسکوپ از نام کیهان‌شناسی به نام «ادوین هابل» گرفته شد. اگر چه هابل اولین تلسکوپ فضایی نبود ولی یکی از بزرگ‌ترین و پرکاربردترین‌ها به شمار می‌آید. راه‌اندازی این تلسکوپ یک برنامه مشترک بین ناسا و سازمان فضایی اروپاست.

این تلسکوپ مجهز به دستگاه‌ های مختلفی است که انرژی خود را از طریق نور خورشید تامین می‌کنند و می‌توانند در نور قابل رویت ، پرتو فرابنفش و طول موج‌ های نزدیک به مادون قرمز از فضا عکس بگیرند ، تصاویری که نمونه هایی از آن را در ادامه تماشا خواهیم کرد.

کهکشان فریزبی : تصویر که مشاهده می کنید ، بخشی از کهکشان NGC 1448 را نشان می‌دهد. این کهکشان حدود ۵۰ میلیون سال نوری با زمین فاصله دارد و در صورت فلکی «ساعت» (Horologium) قرار دارد.

این در حالی است که سازمان فضایی اروپا در مورد کهکشان فریزبی می‌نویسد:

    اگرچه کهکشان‌های مارپیچی ممکن است در فضا بی‌حرکت و یخ‌زده به نظر برسند اما آنها با سرعت ثابتی در حال حرکت هستند. ستاره‌های داخل کهکشان‌های مارپیچی به طور ثابت در مداری در اطراف هسته کهکشان در حال حرکتند و جالب است بدانید که ستاره‌های بیرونی این کهکشان با سرعت کمتری نسبت به ستاره‌های داخلی آن حرکت می‌کنند.

صورت فلکی مارمولک با ستاره های فوق العاده درخشان : تصاویر نجومی تلسکوپ فضایی هابل گاهی انقدر تماشایی و خیره کننده هست که دانشمندان در مواقع رصد یک ستاره یه کهکشان ، سوژه اصلی به واسطه وسعت و زیبایی های گیتی فراموش شده ، درست همانند این تصویر که در ابندا سوژه این عکس فضایی قرار بوده که کهکشان NGC 7250 باشد که در سمت راست این ستاره درخشان قرار گرفته است اما این ستاره که TYC 3203-450-1 نام دارد، آنقدر درخشان است که توجه همه را به خود جلب کرده و به سوژه اصلی عکس تبدیل شده است.

ستاره‌شناسان این گونه ستاره‌ها را «ستاره‌های پیش‌نما» می نامند زیرا معمولا بسیار نزدیک به اجرام آسمانی قرار دارند. این نزدیکی و نور بسیار ستاره موجب ایجاد آلودگی نوری و کاهش روشنایی دریافتی از اجرام آسمانی دیگر می‌شود؛ دقیقا همان اتفاقی که در این عکس افتاده است.

کهکشان عظیم هیبریدی UGC 12591 : کهکشان UGC 12591 یک کهکشان غول‌آساست که نه ظاهر عدسی شکل دارد و نه مارپیچی و در واقع ترکیبی از این دوست. این کهکشان در فاصله ۴۰۰ میلیون سال نوری از ما و در بخشی از ابرخوشه «پرسئوس»، یکی از بزرگ‌ترین ساختارهای عالم هستی، قرار دارد.

صورت فلکی خرگوش و کهکشان متقارن آن : تصویر بالا دو کهکشان را نشان می‌دهد که در عبور از یکدیگر هستند. به گزارش ناسا، این دو کهکشان با سرعتی معادل دو میلیون کیلومتر در ساعت در حال حرکت هستند که این سرعت بسیار بالاتر از سرعتی است که موجب شود این کهکشان‌ها با یکدیگر برخورد کنند و به یک کهکشان واحد تبدیل شوند.

یکی دیگر از نکات جالب این عکس تداخل کهکشانی، جدایی اندکی است که بین آنها وجود دارد که به گفته دانشمندان ناسا علت آن تداخل نیروی جاذبه است.

کهکشان‌ های NGC 4424 و LEDA 213994 : در تصویر کهکشان‌ های NGC 4424 و LEDA 213994 را می‌بینید که یک ستاره درخشان مابین آنها وجود دارد. LEDA کهکشان نورانی کوچک‌تر است که در سمت راست تصویر می‌بینید و NGC 4424 کهکشان بزرگ رنگی‌ای است که در سمت چپ قرار دارد. برای اینکه مطمئن شوید کدام ستاره‌ها را نگاه می‌کنید، دانشمندان ناسا آنها را علامت‌گذاری کرده‌اند.

گفتنی است که NGC یا «کاتالوگ عمومی جدید» شناخته شده‌ترین فهرست اجرام عمقی آسمان است. این فهرست بالغ بر ۸۰۰۰ جرم آسمانی می‌شود. این فهرست در سال ۱۸۸۰ و توسط جان لودیگ امیل دریر و بر اساس رصدهای ویلیام هرشل ایجاد شد. البته بعدا اجرام زیادی به آن افزوده شد.