ابوطالب کلیم همدانی یا ابوطالب کلیم کاشانی از شاعران قرن یازدهم هجری و یکی از بزرگترین شعرای مشهور زمان خود بود. حدود سال ۹۹۰ هجری در همدان زاده شد؛ اما چون مدتی در کاشان اقامت داشت، کاشانی هم خوانده شده است. شهرت کلیم بیشتر به خاطر غزلیات اوست. کلیم را به سبب مضامین ابداعی بیشماری که در اشعار خویش به کار گرفته، خلّاقالمعانی ثانی لقب دادهاند.
به صحرای هوس تا کی دلا سر در هوا گردی؟
نمی بینی رهی؟ترسم که گم گردی _چو وا گردی
تو بر تن _کی توانی چار تکبیر فنا گفتن؟
که هر جا چار راهی بنگری ، خواهی گدا گردی
به تن نقش حصیر فقر ، وقتی دلنشین گردد
که از محنت شکسته استخوان ، چون بوریا گردی
ز پا افتادگان را ، در جوانی دستگیری کن
به پیری گر نمیخواهی ، که محتاج عصا گردی
سر خجلت ز شرم کرده ها ، اکنون به زیر افکن
چه منت بر حیا داری ، چو از پیری دوتا گردی
نمیگویم که بار دوش کس شو ، اینقدر گویم
که در میخانه عیب ست ، ار بپای خویش _واگردی
نقاب غنچه چون بگشاد ، دیگر بسته کی گردد؟
مباد ای گل جدا از پرده ی شرم و حیا گردی
خدنگ طعنه دایم سوی تیرانداز برگردد
کسی را قدر مشکن ، گر نخواهی کم بها گردی
چو در دام غمی افتی ، پر و بال آنقدر میزن
که باشد قوت پرواز ، اگر روزی رها گردی
کلیم این شیوه ی تر دامنان ست ، از تو کی زیبد؟
که همچون موج هر جانب ، بدنبال هوا گردی
«كليم كاشاني»