چطور جزیره ای که حتی یک وجب زمین خالی ندارد می
تواند از صدها تن زباله ای که هرروز توسط میلیون ها توریست سالانه و
چهارصد سکنه دائمی آن تولید می شود، خلاص شود؟ بله، آن ها را در جزیره
دیگری تخلیه کند. جزایر بسیار زیبای مالدیو، در جنوب غربی هند، با سواحل
ماسه ای و آب های فیروزه ای شناخته شده است. اما افراد بسیار کمی از جنبه
بسیار کثیف آن آگاه هستند.
در چند کیلومتری
ماله، مرکز مالدیو، و یکی از پرجمعیت ترین جزایر زمین، جزیره تیلافوشی، محل
دفن زباله های شهری مالدیو نهفته است. اما این جزیره همیشه پر از زباله
نبوده است. درواقع تیلافوشی حتی یک جزیره نیست. بیست و پنج سال پیش این
جزیره یک تالاب بکر بود. سپس در دسامبر سال 1991 تصمیم گرفتند این تالاب را
به محل دفن زباله تبدیل کنند تا مشکل درحال رشد زباله های تولیدشده توسط
صنعت گردشگری را حل کنند. یک ماه بعد ورود زباله ها به این تالاب آغاز شد.
گودال های عظیمی در ماسه ها حفر شد و زباله های ماله و دیگر جزایر مسکونی
مالدیو در آن ها ریخته شد و سپس با بقایای ساختمانی پوشانده و سطح آن با یک
لایه ماسه سفید صاف شد.
هرچه زمین های
تیلافوشی گسترش می یافت، دولت زمین ها را به صنایعی مثل ساخت قایق، بسته
بندی سیمان، انبارداری در مقیاس بزرگ و ... اجاره داد. امروزه بیش از سی
کارخانه، یک مسجد و خانه های 150 مهاجر بنگلادشی در این جزیره وجود دارد که
33000 تن زباله ای که هرروز به این جزیره می رسد را غربال می کنند. این
جزیره روزانه یک مترمربع رشد می کند. برخی زباله ها اکنون به اقیانوس ریخته
می شوند و در سواحل ماله شسته می شوند و مناطق بسیاری را آلوده می کنند.
یک بار در سال 2011 دولت دامپینگ زباله در این جزیره ممنوع کرد. اکنون بخشی
از زباله ها به هند صادر می شوند تا بازیافت شوند.
