لالایی نقطه آغازین زبان باز کردن کودکان
کد خبر: ۶۷۱
تاریخ انتشار: 2015 May 19    -    ۲۹ ارديبهشت ۱۳۹۴ - ۰۸:۳۲
یک عضو هیئت علمی دانشگاه فرهنگیان خراسان‌جنوبی گفت: لالایی امید و آرزو را در گوش کودک زمزمه می‌کند.

 «مهدی اخروی» در حاشیهٔ همایش سراسری بررسی ادبیات بومی ایران زمین افزود: لالایی‌ها یکی از اقسام تأثیرگذار ادبیات شفاهی هر قوم هستند که در همهٔ جوامع بشری کم و بیش وجود داشته و همه فرزندان آدم به نوعی در دوران کودکی آن را تجربه کرده اند.

لالایی نقطه آغازین زبان باز کردن کودکان

وی خاطرنشان کرد: سابقه این نوع ادب عامه به تاریخ بشریت و پیدایش لفظ و کلام برمیگردد هرچند در ایران پیش از اسلام سندی کتبی یا شفاهی در این‌باره وجود ندارد.

این مدرس دانشگاه ادامه داد: لالایی به آواهایی معنی می‌شود که مادر برای خواباندن کودک مورد استفاده قرار می‌دهد، هرچند لالایی‌ها از جهت برقراری ارتباط عاطفی میان مادر و فرزند قدرت سحرآمیزی دارند اما متأسفانه در جوامع امروزی تمدن شهرنشینی و ماشینی به شدت آن‌ها را از صحنه به در کرده و در معرض زوال قرار داده است.

اخروی تصریح کرد: این الفاظ آهنگین‌گاه بدون محتوایی خاص بوده و فقط از جهت موسیقیایی مورد توجه هستند و عموماً بسیاری از علایق و سختی‌ها و آسانیهایی که در فکر مادران جامعه بوده را در خود جا دادهاند که از این حیث به عنوان منبعی مهم برای شناخت اوضاع اجتماعی ادوار گذشته می‌توانند مورد توجه قرار گیرند.

وی اظهار کرد: در متن‌ها و سندهای پیش از اسلام هیچ نمونهای از لالایی به چشم نمی‌خورد و اشارهای نیز به وجود آن نشده است با این وجود دیرینگی لالایی به گفته دکتر محمدهادی محمدی در تاریخ ادبیات کودکان و نوجوانان، به انسانهای غارنشین می‌رسد.

این عضو هیئت علمی دانشگاه فرهنگیان خراسان‌جنوبی تصریح کرد: برخی لالایی را به معنای نالیدن می‌دانند و معتقدند شکل امروزی آن لائیدن است، به تعبیر دیگر در برخی لالایی‌ها مراد از این واژه می‌تواند «لالا» یا «لَله» باشد.

اخروی یادآور شد: به نظر می‌رسد «لالایی» بیش از آنکه کاربردی آگاهانه داشته باشد هجایی است که خواندن و تکرار آن نوعی موسیقی ایجاد می‌کند و مادران برای انتخاب این هجای تکراری به سوی واژهای دو هجایی رفتهاند که برای کودک نقطهٔ آغاز زبان باز کردن است.

وی خاطر نشان کرد: متأسفانه در جامعهٔ امروز ما، لالایی گفتن و لالایی شنیدن جایگاه خود را به نحو نگرانکننده‌ای از دست داده است، عدم توجه مناسب از جانب محققان ادب عامیانه به این بخش از سویی و از میان رفتن فرهنگ این همنوایی زیبا از سوی دیگر، کارکرد این نوع زیبا و عاطفی را به‌شدت کاهش داده است و احساس عدم نیاز به لالاییگویی از جانب مادران و دانستن آن هم‌چنین سپردن کودک به افرادی غیر از مادر یا مراکز نگهداری کودکان فرصت برقراری این ارتباط عاطفی نیرومند را از مادران و فرزندان سلب کرده است.

این مدرس دانشگاه تصریح کرد: بهنظر می‌رسد که لالایی قدرتی بسیار افسونکننده دارد که روح کودک تازه متولد شده را که هیچ یک از محرکهای بیرونی برایش آشنا نیست، تسخیر می‌کند و به خوابی خوش فرو می‌برد و شاخصهای امید و آرزو را متناسب با بافت فرهنگی زادبومش در گوش او زمزمه می‌کند.
خبرگزاری دانشجویان ایران
نام:
ایمیل:
* نظر:
آخرین اخبار