تیرماه ۱۳۹۵ یونسکو اسامی ۱۱ قنات ایرانی را در فهرست میراث جهانی ثبت کرد.
فناوری
ساخت قنات در اوایل هزاره اول قبل از میلاد در مناطق خشک ایران گسترش پیدا
کرد و به کشاورزان این مناطق اجازه داد تا بتوانند در دوره‌های طولانی
خشکی که آب سطحی یافت نمی‌شود به کشاورزی بپردازند.
قنات
در حقیقت یک کانال است که در زیر زمین حفر می‌شود و آب را از یک چشمه در
زیر زمین به مناطق دیگر می‌رساند. آب در طول مسیر از طریق حفر چاه بر بالای
این کانال استخراج می‌شود. در این شیوه آب از گرمای هوا و تبخیر در امان
می‌ماند. در ادامه تصاویر سایت یونسکو از قنات ایرانی را ببینید.
