این گذرگاه های باستانی کوچه های غرق شده یا هالووی
نامیده می شوند که در سراسر اروپا یافت می شوند. آن ها در اصل در سطح زمین
آغاز شدند اما در طول قرن ها، تحت آماج میلیون ها پا و سم هزاران رهگذر که
از روی آن ها عبور کردند ساییده و فرسوده شده و خندق هایی ایجاد شده که
پایین تر از سطح مناظر اطراف قرار دارند.
بسیاری
از این راه های باستانی فرورفته در زمان بارندگی تبدیل به آبراه های موقت
می شوند که عرض و عمق آن ها را افزایش داده و به ویژگی دائمی چشم انداز
تبدیل می کند. برخی از آن ها 6 تا 9 متر عمق دارند و بیشتر شبیه دره هستند
تا جاده. هالووی ها بیشتر در مناطقی که زمین نرم است یافت می شوند مانند
زمین های جنوب انگلستان که گچ و ماسه هستند. اگرچه هالووی های می توانند در
یک یا دو دهه تشکیل شوند اما هالووی های اروپا قدمت باستانی دارند و تاریخ
بعضی از آن ها به دوره روم یا عصر آهن بازمی گردد. برخی هم تازه تر هستند
اما حداقل سیصد سال قدمت دارند.
طی اولین و
دومین جنگ جهانی تعدادی از این ترانشه های طبیعی به عنوان پناهگاه یا سنگر
استفاده می شدند. برخی از هالووی ها برای عصرمدرن بیش از حد باریک هستند
اما برخی برای رفت و آمدهای پیاده و تعداد کمی به اندازه عبور یک وسیله
نقلیه عریض هستند و امروزه هم استفاده می شوند.
