«امیر عابدزاده به لطف کمک های پدرش موفق شد فوتبالیست شود». این جمله ای است که سایت پرتغالی اسپورت تی وی در بخشی از خبر خود مبنی بر پیوستن امیر عابدزاده به تیم ماریتمو می نویسد.
در واقع از نظر این سایت، عابدزاده کوچک تنها به لطف پدر مشهورش است که فرصت بازی کردن در تیم های حرفه ای فوتبال را پیدا می کند. فارغ از این بحث که تیم های خارجی برای جذب بازیکن به این کاری ندارند که والدین بازیکن چه فردی است باید گفت که این سایت پرتغالی به بخشی از واقعیت های موجود در فوتبال دنیا اشاره می کند. اگر پدر مشهوری داشته باشی شانس اینکه بتوانی با کمک شهرت پدرت فوتبالیست شودی خیلی زیاد است.
اما پائولو مالدینی ستاره بسیار محبوب و شهیر فوتبال ایتالیا یک استثنای بزرگ است. پائولو در فوتبال آن چنان از پدرش سبقت گرفت و آن چنان به شهرت و محبوبیت و موفقیت رسید که چزاره مالدینی فقید هرگز در خوابش هم نمی دید پسرش اینگونه از او بهتر شود. اما همانطور که ذکر شد پائولو یک استثناست وگرنه بقیه «پسرها» به جایی نرسیدند. آنها مدتی در فوتبال به لطف شهرت پدر خود فرصت بازی کردن در سطح اول فوتبال را پیدا کردند و حتی بر اساس این ارتباط باعث شدند در این میان حق چند نفری تضییع شود.
در فوتبال ایران می توان به موارد متعددی از ارتباطات خانوادگی اشاره کرد. پدر و پسرهای فوتبالیست و برادرهای فوتبالیست. دامنه این موضوع به وارد کردن داماد و برادر زن هم به فوتبال کشیده شد.
تجربه ثابت کرده است که «پسرها» هرگز مانند «پدرها» فوتبالیست های خوبی نمی شوند. مشهورترین پدر و پسرهای فوتبال ایران چه کسانی هستند؟
احمدرضا عابدزاده از همان ابتدا امیر کوچک را با خود به تمرینات می برد. محبوبیت عابدزاده باعث شد تا امیر کوچک از برخی بازیکنان پرسپولیس شناخته تر باشد. او از سه، چهار سالگی با پدرش به تمرینات می رفت و از نزدیک شرایط تمرینی حرفه ای را شاهد بود. احمدرضا از همان سال ها از این می گفت که می خواهد امیر را تبدیل به دروازه بان جهان کند. او امیر را در 13 سالگی به تنهایی به انگلیس فرستاد تا هم فوتبال را به صورت حرفه ای تر یاد بگیرد و هم درس بخواند. عابدزاده کوچک به آمریکا هم رفت و مدتی در تیم لس آنجلس بلوز دروازه بانی کرد. دوره ای کوتاه هم در پرسپولیس پشت سر گذاشت اما هرگز به او میدان داده نشد.
عابدزاده که با عالی ترین امکانات ممکن فوتبال را آغاز کرد و در بهترین آکادمی های فوتبال تمرین کرد هرگز حتی نظر کی روش را هم به خود جلب نکرد و هرگز موفق نشد به طور ثابت در سطح اول فوتبال ایران یا هر کشور دیگری بازی کند. او دو روز پیش رسما به تیم ماریتموی پرتغال پیوست و امید دارد حضور در این باشگاه پرتغالی آغاز جدیدی برای فوتبال او باشد. عابدزاده کوچک هنوز تحت تاثیر نام پدرش است.
چهره شاخص دیگر فوتبال که خیلی اصرار داشت پسرش فوتبالیست شود ناصر حجازی بود. بهناز شفیعی همسر مرحوم حجازی می گوید که همسرش «آتیلای بیچاره» را از همان دو سالگی به تمرینات می برده است!
آتیلا نیز در یک محیط کاملا فوتبالی بزرگ شد. بسیاری می گویند آتیلا در زمانی که فوتبالیست بود حتی یک استپ سینه ساده نمی توانست انجام بدهد و اصلا تکنیکی نبود. آتیلا بر خلاف پدرش دروازه بان نشد و در پست مهاجم به میدان رفت. او به لطف پدرش توانست در سال های 76 و 77 برای استقلال بازی کند و حتی پنالتی زن اول تیم باشد. آتیلا هرگز به یک بازیکن شاخص و حتی ستاره ای که هر چند وقت یکبار برای تیمش می درخشد تبدیل نشد و خیلی بی سر و صدا از فوتبال کنار رفت. او به لطف پدر مشهورش توانست برای مدت کوتاهی هم که شده بازیکن تیم استقلال شود. حجازی در سال های بعد در نقش دستیار و آنالیزور ظاهر شد. اکنون فعالیت خاصی در فوتبال ندارد.
چهره شاخص دیگری که پسرش را به زور فوتبالیست کرد علی پروین بود! محمد پروین، پسری که از 12 سالگی پشت فرمان خودروهای لوکس نشست و قرار بود به قول پدرش در 18 سالگی برترین بازیکن فوتبال ایران شود در 26 سالگی خیلی بی سر و صدا از فوتبال کنار رفت. اگر نام بزرگ محمد پروین نبود محمد حتی نمی توانست در تیم های دسته سه به میدان برود اما پسر پروین بودن باعث شد تا او در 16 سالگی برای نخستین بار برای پرسپولیس به میدان برد و حتی شماره هفت این تیم را بر تن کند.
در آن زمان انتقادات زیادی نسبت به پروین مطرح شد که چرا فقط بر اساس روابط پدر و پسری به پسرش بازی می دهد. پروین در برابر انتقادات تاکید می کرد که محمد تبدیل به یکی از برترین بازیکنان فوتبال ایران خواهد شد، اتفاقی که هرگز نیفتاد.
روندی که ادامه دارد
فقط پدرها و پسرها نیستند. فوتبال ایران پر از ارتباطات فامیلی است. پر از بازیکنانی که فقط بر اساس رابطه قوی می توانند برای چند صباحی هم که شده در فوتبال ایران به میدان بروند.
منبع: جام جم آنلاین
