اختصاصی «تابناک باتو»؛ بشر در زمینه ساخت سلاح در تاریخ خلاقیت و ابتکار فراوانی به کار برده است. در این گزارش نگاهی گذرا و کوتاه به چهار سلاح داریم که انسان ها در گذشته آنها را ساخته اند.
۴. پنجه های تکو کاگی Tekko-kagi
تاریخ استفاده از پنجه های تکو کاگی به هند بازمی گردد، اما شهرت آن در عصر میانه و در ژاپن بیشتر شد. نینجاها برای دفاع از خود و دفع ضربات شمشیر از یک سو و زدن ضربه های کشنده و ویرانگر به دشمنان خود از سوی دیگر، از پنجه های تکو کاگی استفاده می کردند و با استفاده از دست مسلح به تکو کاگی ضربات وحشتناکی را به دشمن وارد می ساختند. جنس این اسلحه از آلومینیوم، فولاد، آهن و یا چوب سخت بود و به طور خاص در « اوکیناوا » استفاده می شد.
۳. بادبزن هایی برای جنگیدن Tessen
در زمان تسلط فئودالیسم در ژاپن استفاده از این سلاح اغلب در میان زنان نینجا رواج پیدا کرده بود. در حالت بسته و عادی شبیه بادبزن های معمولی به نظر می رسند اما دارای تیغها و لبه های زهردار و فولادین هستند و به عنوان اسلحه غافلگیر کننده از آن استفاده می شده است. بسیاری از مدارس سامورایی در قرون وسطا از بادبزن های جنگی در تمرینات خود استفاده می کردند. جنگجویان نینجا و سامورایی ها این سلاح را برای مهار تیرها و حلقه های سمی به کار می بردند. کاربرد بادبزن ها در ناجویا شیوع فراوانی یافته بود. هنر استفاده از بادبزن ها در جنگ را تسونجوتسو ( tessenjutsu ) می نامند.
۲. حلقه های پرنده، چاکرام Chakram
سلاحی پرتابی و دایره ای شکل که در هندوستان ابداع و برای اولین بار در حماسه ی معروف هندی «مهابهاراتا» نام آن ذکر شده است. چاکرام سلاح الهه هایی همچون ویشنو و کریشنا بوده است و پس از آن از سوی سیک ها به عنوان سلاح به کار برده شده است.
چاکرام حلقه فلزی مسطح و تخت است که لبه های فوق العاده تیزی دارد و قطر آن حدود ۸ اینچ ( ۲۰ سانتیمتر ) می باشد. حاکمان جنگجوی هندی آن را در دستارهای مخروطی شکل بلند خود حمل می کردند و یا آن را به بازوهای خود می بستند. چاکرام سلاحی پرتابی بود که برای بریدن گلوی متخاصم و یا قطع دست او استفاده می شد. در چین باستان هم سلاحی شبیه چاکرام وجود داشت که به آن حلقه آتش و توفان می گفتند.
۱. شمشیر شلاقی Urumi
این سلاح یکی از خطرناک ترین اسلحه های مبارزه در تاریخ است، نه فقط برای طرف متخاصم بلکه برای کسی که آن را به کار می برد. ریشه های این سلاح به مناطق جنوبی هند و امپراتوری ماوریان بازمی گردد. شمشیر شلاقی از تیغه های فولادی قابل انعطاف و تیز تشکیل شده که به یک دسته فلزی متصل شده اند.
در سریلانکا یک شمشیر شلاقی می توانست تا بیش از سی تیغه داشته باشد. جنگجویان آن را تاب می دادند و در اطراف خود می چرخاندند و تعداد زیادی از دشمنان خود را از سر راه بر می داشتند. تیغه ها مثل شلاق عمل می کردند و گاهی فرد همزمان دو عدد از آنها را در دست می گرفت و با آنها حرکات نمایشی انجام می داد. وقتی یک مبارز در حالتی غیر جنگی قرار داشت، شمشیر شلاقی را مثل کمربند به دور کمر خود می بست. در عصر میانه در هند جنگجویان «راجبوت» این سلاح را با خود حمل می کردند، به کار بردن آن تمرکز، سرعت و دقت بالایی را می طلبید و زخم های ناشی از آن کشنده و هولناک بود.
بسیار مبتدی و پیش پا افتاده بودند زمانی که هندی ها و ژاپنی ها از این ابزارهای بنجل استفاده می کردند ما ایرانی ها از کلت و نارنجک استفاده می کردیم