اختصاصی «تابناک باتو»؛ یکی از پرسش های معمول درباره نابینایان این است که چرا آنها با وجود این که نمی بینند، از عینک آفتابی استفاده می کنند؟!
در ابتدا باید گفت، وقتی می گوییم کسی نابیناست به این معنا نیست که او کاملا نمی بیند، بلکه نابینایی سطوح مختلف دارد، برخی نابینایان تا حدی قدرت دیدن دارند، اما خیلی ضعیف است. نابینایی فقدان دیدن است و نه لزوما فقدان روشنایی.
طبیعت چشم اغلب نابینایان به نور حساس است. کاربرد عینک آفتابی محافظت از چشمان در برابر اشعه های ساطع شونده از محیط پیرامون است. رنگ تیره نور را برمی گرداند و چشم را در برابر آن می پوشاند. عینک های آفتابی استاندارد مانند یک فیلتر عمل می کنند و مانع رسیدن اشعه های مضر ماوراء بنفش خورشید به چشم می شوند.
شاید این پرسش به وجود بیاید که اشعه ماوراء بنفش چگونه برای نابینایان خطرناک است، در حالی که چشم مأموریت اساسی خود یعنی (دیدن) را انجام نمی دهد؟
پاسخ این است که اشعه ماوراء بنفش فقط دید و بینایی را تهدید نمی کند، و باعث ضعیف شدن آن نمی شود، بلکه فراتر از آن خطرات دیگری هم دارد و منجر به التهاب قرنیه، ملتحمه، عفونت چشم، برفکوری و... می شود. حتی در برخی موارد شدیدتر، ممکن است منجر به سرطان در ناحیه چشم شود، به خصوص در چشم هایی که به نور حساس هستند.
دلیل دیگر محافظت چشم در برابر خطرات محیطی از جمله شاخه های آویزان یک درخت، خار و خاشاک معلق در هوا در هنگام باد و توفان و یا محافظت از برخورد با درهای باز است.
عینک آفتابی مانند عصای سفید نشان می دهد که یک فرد نابیناست و با دیدن فردی با عینک آفتابی و عصای سفید، می توانید تشخیص دهید که فرد مورد نظر نابیناست و در این صورت با او به روش درست و مناسب رفتار خواهید کرد.
برخی از نابینایان هم عینک آفتابی را به منظور زیبایی و پرهیز از دیده شدن حالت های چشم خود استفاده می کنند تا احیانا خود را از قضاوت های احتمالی در یک گفت وگو در امان نگه دارند.
