در ظاهر همه چیز برای یک موفقیت خیره کننده در مقیاس و
اندازه های هالیوودی فراهم بود؛ چند ستاره جوان و قدیمی، خاطره خوب از یک
فیلم کلاسیک فیلمسازی با سابقه درخشان در دو سوی اقیانوس و تماشاگرانی که
در میانه های یک تابستان گرم، در پی دیدن یک درام تاریخی در سالن خنک و
تاریک بودند.
این یک
پرسش اساسی است که پاسخ دقیق به آن می تواند ادامه راه را برای ما روشن
کند: آیا باید «بن حور» تازه را یک فاجه سینمایی بدانیم؟ بهتر است فعلا این
فیلم شکست خورده را یک اشتباه بزرگ بنامیم و ببینیم چرا ترکیب کارگردانی
تیمور بکمامبتوف با سابقه ساختن «نگهبان شب» در روسیه و «تحت تعقیب» و
«آبراهام لینکلن: شکارچی خون آشام» در آمریکا با بازیگرانی چون جک هیوستن و
مورگان فریمن به چنین نتیجه ای انجامیده است.
«بن
حور» تقریبا تمامی عوامل مودر نیاز را برای رقم زدن بدترین باسازی های
تاریخ هالیوود در خود دارد. برای کسب جایگاهی ممتاز در فهرست شرم آورترین
ها، یک پروژه باید تمام تلاش خود را برای نابود کردن خاطره های خوش گذشته
به کار بگیرد و تولیدکنندگان «بن حور» با تمام توان این راه را رفته و خوب
یا بد، به نتیجه رسیده اند. البت این قاعده شامل بازسازی فیلم هایی نمی شود
که چندان خاطره ساز نبوده اند؛ از جمله «رولربال» و «یادآوری کامل».
بااین
مقدمه کوتاه و به مناسبت شکست شگفت انگیز «بن حور» 2016 در گیشه جهانی، می
رویم سراغ بدترین بازسازی های تاریخ سنما از نگاه روایتی، نسخه اصلی و
مورد نظر ما، همان «بن حور» است که سال 1950 به کارگرداین ویلیام وایلر
ساخته شد، «چارلتن هستن» در آن نقش اصلی را ایفا کرد، با 15 میلیون دلار
هزینه حدود 75 میلیون دلار در گیشه فروخت و 11 جایزه اسکار از جمله بهترین
فیلم، بهترین کارگردان و بهترین بازیگر مرد را برد.
پلنگ صورتی - شاون لوی 2006
اگر
حرف زدن شخصیت بازرس کلوزو به گویش فرانسوی در فیلم انگلیسی زبان در سال
1963 یک امتیاز و ترفند هوشمندانه بود، قطعا در اوایل هزاره سوم نمی توان
با همین حربه تماشاگران را به سالن سینما کشاند. آنچه در مجموعه فیلم های
قدیمی «پلنگ صورتی» بیش از همه به چشم می آید، حضور پیتر سلرز در نقش
بازرسی است که ناخواسته و در کمال آرامش همه چیز را به نابودی می کشاند اما
تقریبا تمام کارهای استیو مارتین در فیلم تازه از روی آگاهی و هدفمند است.
نتیجه برنامه ریزی برای خلق شلوغی و هرج و مرج می شود قرار گرفتن در فهرست
بدترین بازسازی ها!
- هزینه تولید: 80 میلیون دلار
- فروش: 160 میلیون دلار
آزاد - کریگ بریور 2011
بیایید
تظاهر کنیم کاین نسخه بازسازی یک فیلم خوب نیست. فیلم سال 1984 به
کارگردانی هربرت راس اثری مهمل و جوان پسندانه در اوج دوره ریگان بود که
اگر هیچ چیز هم نداشت، می شد به خاطره بازی آن با نمادهای ارزش در دهه 1950
آمریکا دل خوش کرد. «آزاد» اصلی البته یک موسیقی متن خوب داشت که هنوز هم
شنیدنی به نظر می رسد. در عوض، کریگ بریور با سابقه کارگردانی فیلم تحسین
شده «شتاب و طغیان» چنان با دقت فراوان سراغ نسخه اصلی «آزاد» رفته که
انگار با متنی مقدس طرف است. نتیجه اینکه فیلم دیگر مهمل نیست اما تماشای
آن آدم را خفه می کند!
- هزینه تولید: 24 میلیون دلار
- فروش: 64 میلیون دلار
همسران استپفورد - فرانک آز 2004
در
این مورد خاص اصلا قرار نیست درباره بازی بازیگران و توانایی کارگردان و
موارد فنی و هنری بحث کنیم. داستان نخسه اصلی که سال 1975 به کارگردانی
برایان فوربس ساخته شده، در شهری کوچک به نام استپفورد می گذرد، جایی که
مردها به جای همسران خود، روبات هایی ساخته اند تا طبق نظر آن ها رفتار
کنند. این ایده علمی خیالی در درون خود یک کمدی سیاه هم دارد. در حالی که
همین داستان در اوایل هزاره سوم دیگر چندان تخیلی نیست و می توان خیلی راحت
آن را باور کرد. مشکل اینجاست که انگار مردها تصمیم گرفته اند علاوه بر
زنان، نسخه بدلی همه چیز را بسازند!
- هزینه تولید: 90 میلیون دلار
- فروش: 102 میلیون دلار
سگ های پوشالی - رادلوری 2011
نسخه
اصلی سال 1971 راسام پیکن پا و نسخه بازسازی رادلوری ساخته است. در فیلم
اول، داستین هافمن و در فیلم دوم جیمز مارسدن نقش اصلی را ایفا کرده اند.
«سگ های پوشالی» پکین پا همزمان با «پرتقال کوکی» استنلی کوبریک، «ارتباط
فرانسوی» ویلیام فریدکین و «هری کثیف» دان سیگل اکران و از نظر میزان خشونت
با آن ها مقایسه شد و نسخه بازسازی با... مشکل اینجاست که «سگ های پوشالی»
جدید می خواهد همزمان هم خشن باشد، هم متمدن، هم خون آلود باشد هم منزه و
البته به روح پکین پا هم وفادار بماند! به نظر شما می شود؟
- هزینه تولید: 25 میلیون دلار
- فروش: 11 میلیون دلار
شهر فرشتگان - براد سیلبرلینگ 1998
بیایید
همین اول کار کمی صریح باشیم و در سلامت روانی کسانی که تصمیم گرفتند «زیر
آسمان برلین» ویم وندرس را بازسازی کنند، شک کنیم! هرچند برخی معتقدند جز
فرشته هایی که انسان ها را می بینند و روایت داستانی عاشقانه، ارتباط و
شباهتی میان نسخه 1967 با «شهر فرشتگان وجود ندراد. شاید بتوان ایراد اصلی
را به نیکلاس کیج گرفت که اندکی پس از گرفتن اسکار با «ترک کردن لاس وگاس»،
در فیلم سیلبرلینگ به نقش فرشته ظاهرشد. البته او اینجا به جای تحرک بیش
از اندازه، بسیار آرام بود! مگ رایان هم نقش یک جراح را ایفا کرد که مرگ
بیمارش، ایمان او را خدشه دار می کند.
- هزینه تولید: 66 میلیون دلار
- فروش: 199 میلیون دلار
کارتر را بگیرید - استفن کی 2000
در
نسخه 1971 به کارگردانی مایک هاجز، مایکل کین در یکی دیگر از افسانه ای
ترین هنرنمایی های خود به نقش گنگستری ظاهر شده که برای یافتن دلیل و علت
اصلی مرگ برادر خود، به زادگاهش باز می گردد. این یکی از تریلرهای نمونه ای
بریتانیا در اوایل دهه 1970 و نشان دهنده تاثیر عمیق دوران جدید هالیوود
بر سینمای جهان است. حالا فقط کافی است جای کین را با سیلوستر استالونه عوض
کنید تا سفر اودیسه ای قهرمان داستان برای رسیدن به حقیقت، جای خود را به
صحنه های تعقیب و گریز در خیابان و زد و خوردهای گونه منحصر به فرد
استالونه بدهد.
- هزینه تولید: 64 میلیون دلار
- فروش: 19 میلیون دلار
تمام فیلم های گونه وحشت
آه
ای وحشت! وقتی بخواهیم برای بازسازی های فیلم های گونه وحشت یک فهرست
فراهم کنیم، انبوه نام هایی یادمان می آید؛ از بازسازی «هالووین» و «جمعه
سیزدهم» تا باسازی «کابوس در الم استریت»، «تپه ها چشم دارند»، «کریسمس
سیاه»، نخستین باسازی «گودزیلا» و «موجود».
اصلا
کسی به خودش زحمت نمی دهد که ببیند آنچه دارد تماشا می کند، بازسازی است
یا نسخه اصل مگر اهمیت هم دارد؟ به نظر می رسد برای بازسازی فیلم های
وحشتناک مطلقا ضرورتی احساس نمی شود. زمانی تصور می شود بازسازی «کشتار با
اره برقی در تگزاس» شبیه ساختن قسمت دوم «همشهری کین» باشد اما این اتفاق
سال 2003 افتاد و 10 سال بعد دوباره تکرار شد.
خرس های بدخبر - ریچارد لینکلیتر 2005
فیلم
هایی که مشتاقانه به یادشان می آوریم، بیشتر نکته ای را از زمانه و دوران
خود ماندگار کرده اند و ویژگی نسخه اصلی کمدی هجوآمیز «خرس های بدخبر» به
کارگردانی مایل ریچی، به تصویر کشیدن دوران گذار از 1976 در قالب تیم
بیسبال با بدترین بازیکنان بود. حضور بچه ها و روحی که با حضور آن ها در
فیلم دمیده می شد، تماشای آن را با بازی والتر متیو لذتبخش می کرد اما
فیلمی که ریچارد لینکلیتر، 3 دهه بعد با بازی بیلی باب تورنتن ساخت، عجیب
ترین پروژه کارنامه اوست، نه امضا دارد، نه نشانی از تقابل فرهنگی که ویژگی
فیلم ریچی بود. کسی نیست بپرسد یکی از بدترین کمدی های 1976 مگر بازسازی
می خواهد؟
- هزینه تولید: 35 میلیون دلار
- فروش: 34 میلیون دلار
آرتور - جیسن واینر 2011
نسخه
اصلی یک کمدی عاشقانه سبک به کارگردانی استور گوردن در دوره ای بود (1981)
که لیزا مینه لی همچنان قامت یک ستاره را داشت و ماجراها پیرامون شخصیت
دادلی مور روایت می شو. در فیلم تازه قرار است راسل برند یادآور دیوانه
بازی های مور باشد اما «آرتور» در عوض همه را به این نتیجه می رساند که چرا
نمی توان و نباید برند را یک ستاره سینما دانست!
نخستین
بار که صدایش را می شنوید، احساس می کنید بامزه است اما تا پایان فیلم او
تقریبا تمام دیالوگ ها را با همان لحن ادا می کند تا همه را ناامید کند. به
همین دلیل، تماشا کردن «آرتور» واینر، یک تجربه طاقت فرساست.
- هزینه تولید: 40 میلیون دلار
- فروش: 46 میلیون دلار
روانی - گاس ون سنت 1998
بازسازی
نما به نما، خط به خط، واو به واو و رونوشت برابر اصل گاس ون سنت از
شاهکار آلفرد هیچکاک فیلمی بود که ناگزیر و بدون درنگ در همه جای دنیا مورد
لعن و نفرین قرار گرفت. ضمن اینکه نباید جسورانه بودن این اقدام را فراموش
کنیم اما شاید بتوان این کار ون سنت را یک تجربه علمی خیالی دانست؛ آیا
اگر تمام موارد مورد نیاز در آزمایشگاه رعایت شود، نتیجه کار بازسازی یک
فیلم کلاسیک قدیمی می شود؟ پاسخ در یک کلام منفی است و فیلم را هم می توان
فرانکنستین بازسازی های تاریخ سینما به شمار آورد؛ موجودی که راه می رود،
حرف می زند و زنده به نظر می رسد اما درواقع روح است.
- هزینه تولید: 60 میلیون دلار
- فروش: 37 میلیون دلار
