دستگاههای ذخیره‌سازی اطلاعات
در طول تاریخ، شکل‌های عجیب زیادی داشته‌اند؛ از دستگاه نساجی سده 19
میلادی گرفته تا مراکز داده عظیم که نیروی شرکت‌هایی مانند فیس‌بوک و گوگل
را تامین می‌کنند.
در این سال‌ها برخی از دستگاههای واقعا
عجیب تلاش کردند تا شیوه ذخیره‌سازی داده‌های ارزشمند را تغییر دهند. این
فناوری‌ها یا به شدت عجیب و به طرز اسفناکی گمراه‌کننده بوده یا اینکه از
زمانه عقب بودند. با این حال هر کدام از آنها ویژگی‌های منحصربفرد خود را
داشتند که ارزش یادآوری دارند.
سیلندر گرامافون
سیلندر مومی گرامافون زمانی که برای اولین بار در سال 1877 توسط توماس ادیسون برای ثبت و ذخیره داده ساخته شد، اختراع جالبی بود.
این سیلندرهای مومی، مانند پروتو وینیل که در نهایت جایگزین آنها شدند،
کار می‌کردند. اما بدترین بخش این دستگاه این بود که چند بار پس از گوش
دادن به اطلاعات ضبط شده، این سیلندرها غیرقابل استفاده می‌شدند. اکنون
موزه‌ها در تلاش هستند تا این سیلندرهای شکننده را حفظ کنند.
درایو Twiggy شرکت اپل
اگرچه درایو Twiggy که نام خود را از یک بازیگر انگلیسی گرفته، به عنوان
یک پاورقی در تاریخ به شمار می‌رود، اما کاربرد آن در رایانه لیزای اپل
اکنون یک افسانه قدیمی محاسبات است. ماجرا از این قرار است که تنها رایانه
لیزا 1 به این سیستم منحصربفرد ذخیره مجهز بود و در سال 1984 تقریبا وارد
اولین رایانه مک نیز شد. این درایو اما نسبت به فلاپی‌های 10 سانتی‌متری
محبوب‌تر آن زمان غیرقابل اعتماد بود. در آن زمان شرکت اپل حتی در زمان
رونمایی از رایانه لیزا 2 با درایو فلاپی، مجبور شد بروزرسانی‌های رایگان
برای صاحبان لیزا 1 ارائه کند.
دیسک لیزری
دیسک لیزری یک رابط ظریف بود که در مقابل همتایان کوچکتر خود شکست خورد.
اندازه این دیسک 227 گرمی باعث می‌شد تا ذخیره اطلاعات به یک کار سخت
تبدیل شود. این سیستم همچنین اطلاعات بسیار کمی در حد 30 تا 60 دقیقه را
ذخیره می‌کرد، از این رو برای ثبت یک فیلم باید از چند دیسک استفاده می‌شد.
کیفیت محتوای این دیسک‌ها نیز به شدت به کیفیت دستگاه پخش بستگی داشت. در
نهایت دستگاههای پخش دی‌وی‌دی این دیسک لیزری را کنار زدند.
جاز درایو
دیسک‌های فشرده (زیپ درایو) به سادگی در این فهرست قرار می‌گیرند اما
نباید فناوری جاز داریو را که پس از این دیسک‌ها معرفی شدند و بطور کامل از
زمانه عقب بودند، نادیده گرفت.
جاز درایو در زمان خود نسبت به زیپ با قیمت بسیار بالاتری فروخته شد و
تنها می‌توانست یک تا دو گیگابایت داده را ذخیره کند. اما در همان آغاز
معرفی این سیستم، دیسک ضبط فشرده سی‌دی-آر به بازار آمد و با معرفی سیستم
آی‌مک اپل در سال 1998 که مبتنی بر سی‌دی رام بود، سقوط این فناوری آغاز
شد. اگرچه این امر باعث نشد که شرکت Iomega، سازنده این درایوها، ساخت
آنها را متوقف سازد.
زیپ جیبی/ درایو کلیک
شرکت Iomega پس از سیستم‌های شکست‌خورده قبلی، محصولی با عنوان "کلیک"
را معرفی کرد که بعدها به "PocketZip" تغییر نام داد. در همان دوران،
فناوری ارزانتر و بهینه‌تر "فلش" باعث شد تا این سیستم نیز شکست بخورد.
مینی دیسک
همیشه اندازه کوچکتر به معنی محصول بهتر نیست. تلاش شرکت سونی برای
کوچک‌سازی سی‌دی‌ها با تفکر قدیمی مغایر از آب درآمد. بزرگترین مشکل این
شرکت، فروش مینی‌دیسک بود که روی کاغذ موفق بودند اما قیمت بسیار بالا
آنها در مقایسه با مشتریان نوجوانشان باعث شد تا سی‌دی و دی‌وی‌دی انتخاب
بهتری به نظر برسد.
عمر این مینی‌دیسک‌ها 20 سال است و در زمان خود توانست نظر متخصصان را
جلب کند اما با معرفی آی‌پاد در سال 2001 توسط استیو جابز، عمر این
دیسک‌های کوچک پایان یافت.
دایو ایکس
فناوری دایو ایکس (Divx) یک نوسان گذرا در تاریخ دستگاههای ذخیره
اطلاعات محسوب می‌شود. شرکت Circuit City که فروش این ایده را به عهده
داشت، اکنون کاملا از بازار خارج شده است که خود، نشان‌دهنده داستان است.
ایده این فناوری، یک دی‌وی‌دی یک بار مصرف بود که باید به قیمت بسیار
ارزانی به فروش می‌رفت و خریدار تنها می‌توانست محتویات آن را تا 48 ساعت
مشاهده کند. پس از این زمان، دیسک غیرقابل استفاده بود و برای استفاده
مجدد باید یک دیسک دیگر خریداری می‌شد.
کارت‌های حافظه ویتا
این تجربه کاملا شکست‌خورده برای بسیاری از مردم آشناست. کارت‌های حافظه
ویتا در همان دامی افتاد که کارت‌های مبتنی بر فلش این شرکت دچار شده
بودند. از بسیاری جهات، کنسول دستی ویتا یک ایده عالی بود که به دلیل
پشتیبانی بد شرکت سازنده نابود شد.
