اختصاصی «تابناک باتو»؛ عشق مادر به فرزند چه در میان انسان ها و چه در میان سایر موجودات همچون پرندگان جاودانه و ابدی لست. آسان نیست که بخواهیم این عشق را در یک واژه و یا در یک جمله شرح دهیم. ما تنها می توانیم این عشق را احساس کنیم، بی آنکه قدرت توصیفش را داشته باشیم.
در اینجا تصاویری شگفت و زیبا از پرندگان را می بینیم که به فرزندان و جوجه های خود مهر می ورزند و صحنه های بی نظیر و سرشار از احساس را در برابر دیدگان ما به تصویر می کشند. دیدن چندین باره این تصاویر خالی از لطف نخواهد بود؛ پس شما را به دیدن آنها دعوت می کنیم.
روزی در یبابان به یک پرنده بومی شلیک کردم پرنده که از ناحیه یک بال و هر دوپا به واسطه اثابت ساچمه اسیب دیده بود تنها با یک بال خود را کشان کشان بر روی زمین میکشید وقتی به بالا سر پرنده رسیدم دیدم پرنده خودش را به اشیانه اش رسانده و جوجه هایش در حال برداشتن غذای جویده شده از دهان مادر هستند .
با وجودی که بیش از ده سال از این ماجرا میگذرد هرگز نتوانسته ام این تصویر ناراحت کننده پر از مهر مادری را فراموش کنم.
خودم کبوتر نگه می دارم. صحنه هایی ازشون می بینم که اشکمو درمیاره از جمله غذا دادن به جوجه های غریبه. سبحان اله
یک واقعه از عشق بین پرندگان برای شما تعریف میکنم.
سالها پیش که سرباز بودم قرار شده بود در یکی از بیابان های دور افتاده سوله های پادگانی را که تخلیه بودند باز سازی کنیم یک صبح وقتی برای اولین بار وارد سوله های گرد و خاک گرفته شدم در فضای سوله دو گنجشک که آرامش آنها بهم خورده بود به پرواز درآمدند و یکی از آنها که به دنبال راهی برای فرار میگردید به شدت با شیشه پنجره برخورد کرد و به پایین افتاد من که در تمام طول این مدت می خواستم موجبات وحشت بیشتر آنها نشوم و تکان نمی خوردم خودم را به بالای سر گنجشک رساندم بیچاره بیحرکت روی زمین افتاده بود آن را برداشتم و سعی کردم با نوازش وضعیتش را بررسی کنم ولی تکان نمی خورد.
آن را در محل مناسبی قرار دادم تا اگر زنده باشد بتواند پرواز کند. آن روز را تا عصر کار کردیم و رفتیم.
از فردا ی آن روز تا چند روز دیگر که در آنجا بودیم گنجشک دوم را می دیدم که بدنبال گنجشک حادثه دیده میگردد و پس از چند روز از صبح تا عصر دور و بر گنجشک سانحه دیده پرواز میکرد تا شاید بار دیگر باهم بتوانند پرواز کنند ولی متاسفانه.... پس از چند روز که آنجا را ترک می کردیم هنوز پرنده تنها در سوله امیدوارانه به این سو آن سو پرواز میکرد.از این واقعه حدود سی سال میگذرد ولی هنوز از خاطره من محو نشده است.