ابوالطیور روستایی در منتهی‌الیه جنوب شعیبیه است از سمت اهواز که بیایی به یک سه‌راهی می‌رسی جاده سمت چپ به شعیبیه غربی می‌رود، سمت راست به شعیبیه شرقی و جاده وسط به‌سوی شرکت کشت و صنعت نیشکر امام خمینی می‌رود.
جاده شعیبیه شرقی براثر جریان شدید سیل شکافته شده و عملاً غیرقابل تردد است، جاده شعیبیه غربی هم دقیقاً از همان سه‌راهی ابوالطیور، بین یک تا دو متر به زیر آب رفته است.
تنها جاده شرکت نیشکر به دلیل ارتفاع بالا و کیفیت خوب سالم مانده است اما اینجاده اختصاصی است و عبور و مرور از آن برای عموم ممنوع است البته یکی از اهالی روستای ابوالطیور می‌گوید به دلیل فشارهای ناشی از قطع راه‌های مواصلاتی، شرکت نیشکر امام خمینی گیت ورودی جاده را روزی چند ساعت برای مردم باز می‌کند اما به همه اجازه تردد داده نمی‌شود.
اینجا مردم با شرکت نیشکر میانه خوبی ندارند آن‌ها معتقدند تمام مشکلات زیست‌محیطی و حتی علت اصلی گسترش سیل به مناطق وسیعی از حاشیه دز، وجود همین طرح‌های توسعه نیشکر است چون سیستم سیلاب طبیعی و اکوسیستم اصلی منطقه را به هم زده و به دور خود حصاری از کانال‌های بتونی و سیل بندهای مرتفع ساخته‌اند تا در امان باشند.
بوی بسیار آزاردهنده‌ای شبیه لجن منطقه را فراگرفته است ظاهراً فاضلاب شرکت نیشکر امام خمینی به‌وسیله کانالی به پهنای حدوداً ۱۵ متر و با حجم زیاد، ازآنجا می‌گذرد و به سمت کارون هدایت می‌شود.
در ابتدای جاده شعیبیه غربی تعداد زیادی از مردم جمع شده‌اند آن‌ها برای سوارشدن به تنها قایق موجود در آنجا نوبت گرفته‌اند قایق می‌رسد و همه می‌خواهند سوار شوند چند نفر از نیروهای بسیج سعی می‌کنند نظمی برقرار کنند راننده قایق می‌گوید این قایق شخصی است و من به دعوت بسیج آمده‌ام، رضا نجف‌زاده با نارضایتی می‌افزاید: من از صبح تا حالا که ساعت از شش عصر گذشته، اهالی در حال تردد تمام روستاهای مسیر را از همان ابتدای آب، به‌جاهای کم‌عمق نزدیک روستای ابوگروا می‌رسانم ظرفیت این قایق ۷ نفر است ولی اینجا در هر بار بیش از ۲۰ نفر آن‌هم بدون جلیقه از جاهایی با عمق دو متر و بیشتر عبور می‌دهم اکثراً هم زن و بچه هستند واقعاً نگرانم اگر قایق چپ شود چه اتفاق ناگواری خواهد افتاد!
در همین حین سرنشینان قایق لب به اعتراض می‌گشایند ستار نیسی که کودکی در بغل دارد و زنش با عبایی گل‌آلود در کنارش نشسته و به دوردست چشم دوخته می‌گوید خانه‌های ما را سیل برده اما چون جایی برای رفتن نداریم بالای پشت‌بام زندگی می‌کنیم دختر یک‌ساله‌ام دیشب به‌شدت مریض بود و مجبور شدم او را به همراه مادرش به اهواز ببرم ما صبح سه کیلومتر در آب راه رفتیم حالا هم از قایق که پیاده می‌شویم باید همان مسیر را برگردیم.
زایر هنوش نیسی از روستای بیت اعویز هم می‌گوید همه‌چیزمان را از دست دادیم ۱۰ هکتار گندم‌زار من چند روز است که به زیرآب رفته، موتور آب هم از بین رفت، نمی‌دانم بدهی مردم را چگونه بپردازم پول بذر و کود را هنوز نداده‌ام دام‌ها هم در حال تلف شدن هستند چون علف تمام‌شده و روستای ما کاملاً در محاصره سیل است آذوقه تمام کرده‌ایم حتی آرد هم برایمان نمانده تا نان بپزیم راه‌ها هم قطع‌شده و نمی‌توانیم از جاهای دیگر چیزی تهیه کنیم.
قایق به‌جای کم‌عمق می‌رسد و در آنجا هم عده‌ای ایستاده منتظر سوارشدن هستند ازاینجا به بعد را باید پیاده به‌سوی روستا‌ها رفت فاصله اولین روستا حدود یک کیلومتر است مسیر جاده باوجود گل‌آلود بودن آب قابل‌رؤیت است چند کیلومتر راه رفتن در آب سخت است آن‌هم برای زنان و کودکان و افراد مسن؛ طبق گفته اهالی، خطر مارگزیدگی و افتادن در گودال‌های عمیق طرفین جاده و پل‌هایی که روی کانال‌های آبیاری زده‌شده جان همه را تهدید می‌کند.
در همان سه‌راهی ابوالطیور یک امدادگر هلال‌احمر بالباس سفید و قرمز ایستاده است، ظاهراً فقط برای همراهی با یک عکاس تهرانی آمده و کاری به سیل‌زدگان ندارد در پاسخ به این سؤال که چرا هلال‌احمر قایق نمی‌آورد تا لااقل مشکلات سیل‌زدگان کمتر شود؟ می‌گوید: هلال‌احمر شهرستان شوش‌تر حتی یک قایق هم ندارد!
جوان دیگری می‌آید و می‌گوید من نیروی هلال‌احمر هستم امکانات بسیار کم است مثلاً دیروز یک قایق غذا و آب شرب دادند گفتند این برای ۲۰ روستا است گفتیم این مقدار برای یک روستا هم کم است مردم در محاصره‌اند، گفتند همین را داریم وقتی به روستا‌ها می‌رسیدیم کسانی را در آنجا می‌یافتیم که از تشنگی و گرسنگی جان به لبشان رسیده کودکان بی‌قراری می‌کنند اگر چاره‌ای اندیشیده نشود با یک فاجعه انسانی روبرو خواهیم شد.
مراسلون
