کفش محلی یا همان کفش بیرجندی ساخت آن به سال 1300 هجری قمری بر می‌گردد و گیوه بافی و گیوه دوزی با استفاده از نخ‌های پنبه‌ای و ساخت کفش‌های چرمی از اصلی‌ترین پاپوش‌های مردم خراسان جنوبی از گذشته‌های دور بوده است.
معاون صنایع دستی اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری خراسان جنوبی گفت: کفش محلی یا همان کفش بیرجندی ساخت آن به سال 1300 هجری قمری بر می‌گردد و گیوه بافی و گیوه دوزی با استفاده از نخ‌های پنبه‌ای و ساخت کفش‌های چرمی از اصلی‌ترین پاپوش‌های مردم خراسان جنوبی از گذشته‌های دور بوده و زمانی صنف کفش دوزها نزدیک به 31 مغازه در بازار گرجی دوز‌های بیرجند واقع در سه راه اسدی بود.
عباس زاده تصریح کرد : ارسی با رویه و کف چرم گاو، ساقدار، نیم ساق برای استفاده کشاورزان، چپت برای استفاده چوپانان از جنس لاستیک، چپلیت با کف چرم و با نقش و نگار، انواع کفش‌های محلی ساده، گولی، چوبی، چاروق، تخت آبی از جمله کفش‌های مردانه و پاپوش‌های سنتی در خراسان جنوبی بود.
وی با اشاره به پاپوش‌های زنانه ،افزود: کفش قندره، پاشنه فنجانی از جنس چوب با رویه چرم، کفش طبلک دار، ساغری، کفش گرجی، کفش گالش، کفش سده(ساده) پاچوک(نوعی دمپایی که تخت آن چوبی بود) گرگایی( کفش زنانه با رویه چرمی) بودند.
معاون صنایع دستی اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری خراسان جنوبی همچنین یادآور شد: پاپوش‌ها از جمله حرف فراموش شده استان هستند که تنها در چند کارگاه تولید کفش‌های قدیمی در بیرجند، کار تولید نمونه‌هایی از جمله چپت و گالش رواج دارد و در دیگر مناطق استان تنها افراد مسن و کهنسال تولید می‌کنند.
باشگاه خبرنگاران
