اینجا روستای «سرزه چارکان» است؛ یکی از ده‌ها روستای قحطی‌زده و خشک
بشاگرد، یکی از همان‌ها که سالهاست فراموش شده؛ جایی دور، در انتهای
بیابان. تبعید در نیستی.
مردم اینجا آب ندارند، برق ندارند، گاز ندارند، محرومند از ساده‌ترین حقوق
زیستن و یک جایی در این محرومیت و نیستی خدیجه زندگی می‌کند؛ دختری
چهارساله که با خانواده‌ای هشت نفره و «بی‌سواد» در روستای سرزه روزگار
می‌گذراند.
چهار سال خاموش، بی نور و رنگ. خدیجه و برادرش «دیستروفی قرنیه»
دارند، این یعنی چیزی نزدیک به نابینایی مطلق، دردی اضافه بر بقیه
نداشتن‌ها و محرومیت‌ها. زندگی خدیجه در جایی می‌گذرد که بقیه خانوارهایش
هم اوضاع چندان خوبی ندارند، در «سرزه چارکان»، دور و بی آب و علف، که گویی
تابحال گذر هیچ فرد و مسوول و سازمانی آنجا نیفتاده است.
پارسينه
چراغی که به خانه رواست بر مسجد حرام است اقایان اول هم وطن خودتون رو در یابید بعد سراغ دیگر کشور ها بروید