این شعری است بی‌زمان که ۱۵۱سال قبل (۱۸۶۹) توسط کاتلین اومارا Kathleen O’Mara سروده شد و سپس در زمان آنفلونزای همه‌گیر سال ۱۹۱۹ اسپانیا با این عکس دوباره منتشر شد.
کاتلین اومارا
ترجمه محسن خاتمی
قرنطینه
“و مردم در خانه‌های خود ماندند:
و کتاب خواندند
و شنیدند
و استراحت کردند
و ورزش کردند
و بازی کردند و به هنر پرداختند
و راه‌های تازه‌ای از بودن را آموختند؛ و متوقف شدند و عمیق‌تر گوش دادند
برخی مراقبه کردند، برخی دعا کردند
برخی با سایه‌هایشان ملاقات کردند؛ و مردم شروع کردند به تفکراتی متفاوت
و مردم شفا یافتند؛ و در غیاب مردمانی که به روش‌های جاهلانه، خطرناک، بی‌معنی
و بی‌رحمانه زندگی می‌کردند
زمین شروع کرد به شفایافتن؛ و زمانی که خطر برطرف شد.
مردم خودشان را یافتند.
آنان برای مردگان عزاداری کردند
و انتخاب‌های تازه داشتند
و دیدگاه‌های تازه‌ای را خواب دیدند
و روش‌های تازه‌ای را برای زندگی کردن آفریدند؛ و زمین را بطور کامل شفا دادند
درست همانگونه که خودشان شفا یافتند. "
***
شرح عکس: انفلونزای همه‌گیر در اسپانیا، سال ۱۹۱۹
عصرایران
