محمد حسین مهدویان کارگردان فیلم درخت گردو درباره اتفاقات پیرامون شیوع کرونا در جامعه نوشت: از ویروس کرونا نمی‌ترسم. می‌دانم خطرناک‌تر از آنفولوآنزا نیست. اما راست‌اش از جامعه‌ی هزار‌تکه‌ای می‌ترسم که افرادش جز خودشان چیز دیگری را نمی‌بینند.
در یکی از ویدئوهای این چند روز دیدم بیمار مشکوکی را به بیمارستانی می‌بردند، همان‌جا صدای پرستاری را شنیدم که با دلخوری می‌گفت: 《 این همه بیمارستان. چرا اینا رو آوردن این‌جا؟》 این جمله ترسناک‌ترین سخنی بود که در این چند روز شنیدم. قسم‌‌ها و قوانین حرفه‌ای را کنار بگذارید. ما انسانیم. دیدن بعضی پرستاران و پزشکان مضطرب از مواجهه با بیماران (البته نه همه‌ی پزشکان و پرستاران)، احتکار‌کنندگان ماسک و ژل ضدعفونی‌کننده، اعتراض هم‌راه با خشونت مردم یک شهر به بیمارستانی که برای قرنطینه‌ی هم‌وطنان بیمارشان انتخاب شده و هر آنچه بی‌معرفتی ما نسبت به هم‌دیگر را نشان می‌دهد، برای من به مراتب ترسناکتر از این ویروس دوزاری است.
چه به سرمان آمده؟
در این مملکت ماسک همیشه کم بوده. اما روزگاری مردمی بودند که ماسک از صورت برمی‌داشتند تا جان‌شان را به هم‌وطن دیگری هدیه کنند. اتفاقا امروز ماسک‌ها بیشتر شده‌اند اما وحشت این‌جاست که گویی تخم آن مردم عاشق را ملخ خورده. راستی چه‌طور آن روح ایثار و نوع‌دوستی در ما چنین نابود شد؟
برترین ها
هیچ اتفاقی نیفتاد چهره واقعی افراد نمایان شده که با هزاران بزکی که روزهای عادی در رسانه ها می بینیم فرق داره 