سیامک رحمانی: اگر رسانه ملی به عنوان یک رسانه حرفه‌ای و نه فقط تریبون، خود را موظف می‌دید که در مورد واقعه دردناک و بزرگ سقوط هواپیمای بویینگ، کمی انصاف و اعتدال به خرج بدهد، حالا همه اینقدر شوکه نبودند و نیاز به این همه شرمندگی نبود.
رسانه ملی در شرایط نرمال باید درصدی احتمال می‌داد که خطایی صورت گرفته. باید کمی به مدعیان پرتاب موشک اجازه می‌داد که دلایل کارشناسی‌شان را بیان کنند. می‌توانست در بحث‌های کارشناسی موضوع را نه کاملا بی‌طرف که حداقل کمی، بسیار کمی منطقی‌تر ببیند و اگر شده اپسیلونی امکان خطا برای این حادثه را متصور شود. اما رسانه ما مثل همیشه همان راه خود را رفت. شبیه همان شبکه‌های تندرو و روی اعصاب ماهواره‌ای عمل کرد و البته از این سوی بام افتاد. در این سه روز فقط نظر و تحلیل کسانی را بازتاب داد که مطلقا، مطلقا، امکان نمی‌دادند جز مشکل فنی امکانی برای سقوط هواپیما محتمل باشد. رسانه‌ای که باید اعتماد و باور مردم را به خود جلب کند و هر روز بیش از قبل بی‌اعتمادی به بار می‌آورد.
حالا مردم داغدیده شوکه و بیش از همیشه ناراحت‌اند. مردم عزاداری که نه فقط صدها نفر از عزیزان‌شان را از دست داده‌اند که برای ساعت‌ها تکذیب و دروغ شنیده‌اند. مسئولینی که مسئولیت نمی‌پذیرند و نه استعفایی می‌دهند و نه پوزشی می‌خواهند به جای خود، صدا و سیما می‌توانست بابت این همه اهمال و رفتار غیرحرفه‌ای و ناجوانمردانه کمی تامل کند و تکانی به خود بدهد. اما در کمال تعجب در بر همان پاشنه می‌گردد. همین الان اگر شبکه‌های مختلف تلویزیونی را نگاه کنید انگار نه انگار فاجعه‌ای اتفاق افتاده است. شبکه خبر را اگر ببینید، برنامه‌های معمول خود را پخش می‌کند و حتی عنوان خبر فوری را از ابتدای بیانیه ارتش و بیانیه رییس‌جمهوری برداشته است.
فکر کنید که اگر این خطا را کشور دیگری مرتکب شده و 176 نفر را کشته بود الان چه محشری بر پا کرده بودیم. فکر کنید اگر موشک از جایی دیگر بلند شده بود و هواپیمایی با سرنشینان ایرانی را ساقط کرده بود، این همه آدم نخبه و بی‌گناه را در لحظه‌ای به کرده به کام مرگ فرستاده بود، چه واویلایی راه انداخته بودیم.
برترین ها
برنامه بدون تعارف به این موضوع هم سر بزنه