به گزارش «تابناک با تو»؛ اتاق نشیمن مهم‌ترین بخش هر خانه‌ای است. همه ما دوست داریم اتاق نشیمنی زیبا و راحت داشته باشیم و به بهترین شکل طراحی شده باشد.
ساعت‌ها وقت می‌گذاریم تا بهترین طراحی را برای اتاق نشیمن داشته باشیم و از بهترین وسایل منزل، دکوراسیون و طراحی‌ها استفاده می‌کنیم تا به چشم بیاید چون یک جورهایی نماد و سمبل خانه و شخصیت ما است.
شاید تاریخچه طراحی دکوراسیون اتاق نشیمن و هنر داخلی خانه به مصر باستان برسد. از آن زمان تا کنون طراحی داخلی اتاق نشیمن به مرور تغییر یافته و تکامل پیدا کرده است.
در هر دوره‌ای از تاریخ شاهد یک سبک معماری و طراحی داخلی بودیم؛ به گونه‌ای که می‌توان آثار و نشانه‌هایی از آن سبک را در اتاق نشیمن مشاهده کرد. مبل‌ها، لوسترها، نوع نورپردازی، طرح وسایل و دیوارها همه نشان می‌دهند در چه دوره‌ای زندگی کردید و سبک غالب در طراحی و دکوراسیون خانه چگونه بوده است.
طراحان HomeAdvisor اقدام به بازسازی ۱۲ هنر داخلی و دکوراسیون اتاق نشیمن در دوره‌های مختلف کردند و بعد با عکس‌برداری از آن‌ها؛ خواستند نشان بدهند طی ۶۰۰ سال طراحی داخلی خانه‌ها چه تغییراتی در اروپا داشته است.
از شما دعوت می‌کنیم این ۱۲ عکس و طراحی را مشاهده و خودتان با هم مقایسه کنید:
رنسانس (۱۴۰۰ تا ۱۶۰۰)
شکوه هنور و معماری اروپا در این دوره بوده است. در عصر رنسانس با الهام‌گیری از برخی هنرهای آسیایی، به تزئینات داخلی اهمیت بیشتری داده شده و تقارن هندسی اهمیت بالایی داشته است. کابینت‌ها به شکل کاخ‌ها بودند و ستون‌های درون خانه نمایی از ساختمان به خود می‌گرفتند. در این طرح، به وضوح برخی از هنرهای ترکی مشاهده می‌شود:
باروک (۱۵۹۰ تا ۱۷۲۵)
در این دوره شاهد اهمیت دادن به وسایل داخلی خانه و پر زرق و برق دار بودن‌شان بودیم. مبل‌های چوبی سلطنتی، میزهایی از سنگ مرمر و برخی وسایل ساخته شده با عاج محبوبیت بیشتری داشتند. در این دوره، کلیساهای کاتالیک سعی می‌کردند مردم را به تجمل‌گرایی در خانه‌ها تشویق کنند:
روکوکو (۱۷۰۰)
با پایان یافتن دوره باروک، دوره روکوکو در دوران سلطنت لوئیز پانزدهم آغاز شده و سه دهه طول کشید. این سبک ساده‌تر از دوره باروک بود و دیگر خبری از وسایل تزئینی آن‌چنانی در خانه‌ها دیده نمی‌شد. طراحی‌ها آزادتر، خلوت‌تر و صمیمی‌تر بودند و ظاهر وسایل بیشتر اهمیت داشت:
نئوکلاسیک (۱۷۸۰ تا ۱۸۸۰)
اواخر دوره گرجستانی‌ها، سبک جدیدی در معماری و طراحی داخلی خانه به وجود آمد. این سبک معماری بیشتر به معماری یونانی و رومی نزدیک بود تا سبک معماری باروک و روکوکو. سعی می‌کردند کمی طراحی‌ها فانتزی، جذاب‌تر، بامزه‌تر و عاری از نمادهای سلطنتی یا پر زرق و برق‌دار باشند.
هنر و پیشه (۱۸۶۰ تا ۱۹۱۰)
جنبش هنز و پیشه از کشور انگلیس برخاسته و پاسخی به عصر بی‌خلاقیت و بی‌عدالت اقتصادی صنعتی بود. ارتباط با طبیعت، کیفیت مواد، سادگی و زیباشناسی از عناصر این دوره بودند. شاهکارهای هنری و صنایع دستی جامعه به درون خانه‌ها و به‌ویژه خانه‌های امریکایی رسوخ کرده و مردم دوست داشتند آثار هنری در اتاق نشیمن خود داشته باشند:
هنر نو (۱۸۹۰ تا ۱۹۲۰)
وارد قرن جدیدی شده بودیم و طراحان صنعتی ترجیح می‌دادند تکنیک‌های تازه‌تری در طراحی وسایل خانه و راحتی استفاده کنند. طرح‌هایی که البته غالبا سخت پیاده‌سازی شده و گران‌قیمت بودند ولی ظاهر خانه‌ها را دگرگون کردند. مبلمان‌ها و لوازم جانبی بسیار مدرن شده و طرح‌هایی غریب داشتند که برخی نشات گرفته از هنر ژاپنی بودند:
هنر دکو (۱۹۲۰ تا دهه ۱۹۶۰)
دوباره شاهد ظهور طراحی‌های تجملاتی، پر زرق و برق‌دار و ترکیب نمادهای باستانی با طبیعت بودیم. در این دوره از چوب‌های لاکچری و گران‌قیمت، شیشه‌های کار شده، استیل ضد زنگ، آلومینیوم، جواهرات و چرم در طراحی دکوراسیون خانه‌ها استفاده می‌شد. طراحی‌ها جسورانه‌تر و رنگ‌ها شادتر بودند. نورپردازی‌ها بیشتر و اتاق‌های نشیمن روشن‌تر بودند:
مدرنیسم (۱۸۸۰ تا ۱۹۴۰)
همانند دوره هنر و صنایع دستی، در دوره مدرنیسم نیز برای طراحی و استفاده از هر وسیله‌ای یک فلسفه وجود داشت. غالبا طرح‌ها و وسایلی استفاده می‌شد که برای زندگی ضروری و بهتر بود. از جدیدترین و مدرن‌ترین مواد، طراحی‌ها و فناوری‌ها استفاده شده و سعی می‌کردند مقرون‌به‌صرفه، کاربردی و زیبا باشند:
باوهاوس (۱۹۱۹ تا ۱۹۳۴)
باوهاوس یک مدرسه عالی هنر و معماری در آلمان بود که بیش از سه دهه سعی کرد هنرمندانی جدید پرورش دهد. دولت نازی این مدرسه را در سال ۱۹۳۳ تعطیل کرد. هنرمندان این مدرسه بیشتر به طرح‌های رادیکال مدرنیسم گرایش داشتند و ترکیب طراحی و فن را می‌پذیرفتند:
مدرن اواسط قرن (۱۹۳۰ تا کنون)
این سبک طراحی داخلی بعد از جنگ جهانی دوم رواج یافت و خواستگاه آن در میان حومه شهرها و روستائیان بود. این سبک روی رنگ، سادگی، کارایی به جای تزئینی بودن، وسایل چند منظوره و زیباشنایی تاکید دارد. فضاهای خالی در این طراحی‌ها بیشتر دیده می‌شود و عناصر طبیعی مانند انواع چوب‌ها، حصیرها و بامبوها استفاده می‌شد:
پست مدرن (۱۹۷۸ تا کنون)
سبکی که تقریبا از سال ۱۹۸۰ در اروپا و امریکا رواج یافت و بیشتر متاثر از آثار هنری و هنرمندان سورئالیست این دوره است. در این سبک طراحی و معماری، عناصر طراحی سبک مدرنیسم به تمسخر گرفته شده و بیشتر سراغ طراحی‌هایی فانتزی، شوخ‌طبع، بی‌نظم و نامرتب رفتند:
امروزی (دهه ۱۹۸۰ تا کنون)
تلفیقی از سبک مدرنیسم با فناوری‌ها و دیدگاه‌های امروزی است. در دهه ۲۰۱۰ بیشتر سراغ این سبک طراحی داخلی رفتند و در آن لایه‌هایی از سبک‌های دیگر مانند باوهاوس دیده می‌شود. دیوارها و پنجره‌های لخت بدون پرده، طراحی مینیمالیستی، برش‌ها و خطوطی که امروزی هستند در این سبک نمود زیادی دارند:
منبع: یک پزشک
