محمدحسین بهجت تبریزی، متخلص به شهریار، در سال ۱۲۸۵ در تبریز به دنیا آمد. پدرش «حاج میرآقا بهجت تبریزی» نام داشت که در تبریز وکیل بود. شهریار پس از پایان دوره راهنمایی در تبریز، در سال ۱۳۰۰ برای ادامه تحصیل از تبریز عازم تهران شد و در مدرسه دارالفنون تا سال ۱۳۰۳ و پس از آن در رشته پزشکی ادامه تحصیل داد. او شاعری با قریحه‌ای توانا و زبانی فاخر بود که گاه مایه رشک هم‌عصران نیز می‌شد.
شهریار در شعر علاوه بر تأمل و مطالعه شاعران و سرآمدان ادب فارسی، از مطالعه اشعار سرایندگان آذری نیز غفلت نکرد؛ همین موضوع سبب شد تا شاعری در آذبایجان ظهور کند که نه تنها در شعر فارسی که در ادبیات ترکی نیز آغازگر سبکی جدید باشد. اولین دفتر شعر او در سال ۱۳۱۰ با مقدمه ملک‌الشعرای بهار و پژمان بختیاری منتشر شد. شهریار پس از آن منظومه «حیدر بابایه سلام» را در سال ۱۳۳۰ منتشر کرد و با این اثر در ادبیات آذری ماندگار شد. هرچند نام شهریار بر ملک شعر فارسی و ترکی ثبت و ماندگار است، اما محدود کردن او در این حوزه جفایی است به شاعر خوش‌قریحه آذربایجانی.
طبق گفته شاگردان و نزدیکان، شهریار از سال ۱۳۳۴ به بعد به کتابت قرآن کریم پرداخت و توانست در مدت حیات خود، تعدادی از سوره‌های قرآن کریم را کتابت کند. جمشید علیزاده، شاگرد استاد، که چند سال پیش کتابت شهریار از سوره مائده را منتشر کرده، در رابطه با این دست از فعالیت‌های شهریار و آثار به یادگار مانده از او می‌گوید: متأسفانه اوراق به یادگار مانده از استاد پراکنده است و تعدادی از دوستان وی طی سال‌های گذشته برگ‌هایی از قرآن‌های کتابت شده توسط او را به یادگار برده‌اند؛ به همین دلیل جمع‌آوری تمامی این اوراق کار مشکلی بود.
در ادامه می‌توانید کتابت بخش‌هایی از سوره بقره معروف به آیت‌الکرسی به خط زنده‌یاد شهریار را ببینید:
منبع:تسنیم
مایه افتخار.خداوند رحمتش کند