اختصاصی «تابناک باتو» ـ همه‌ی ما تا حدودی با سنترال پارک آشنایی داریم؛ همان مستطیل سبز رنگی که در دل آسمانخراش‌های نیویورک جا خوش کرده است. این پارک تاریخ جالبی دارد و پیش از تبدیل شدن به پارک، روستایی به نام (سنكا) متعلق به سیاه پوستان بوده است.
نقشه ای ساده از روستای سنکا
روستای سِنِکا در سال 1825 ميلادی ساخته شد و بین خیابان های 82 و 89 امتداد یافت. این روستا محل زندگی برده های آفریقایی آمریکایی بود که آزاد شده بودند. پس از گذشت بیست سال، این مکان که به محل زندگی سیاه پوستان تبدیل شده بود، توسط سفید پوستان صاحب نفوذ منهتن به یک پارک (پارک مرکزی نیویورک/ سنترال پارک نیویورک) تبدیل شد.
(ألبرو جوزيف لاينز) و(ماری جوزيف لاينز) دو نفر از ساکنان روستا
«اندرو ویلیامز» و «ایپوانی دیویس» که از فعالان مبارزه با بردگی سیاهان بودند، منطقه سنکا را ساختند. آنها سفید پوستان را برای فروش زمین به سیاه پوستان اقناع کردند. در آن زمان به ندرت پیش می آمد سیاهان ـ چه برده باشند یا نه ـ صاحب زمین شوند. اما تعداد کمی از سفیدپوستان هم بودند که فروش زمین به سیاه پوستان را می پذیرفتند.
سنکا به تدریج در حال شکوفایی بود
جامعه آفریقایی های منهتن کم کم شکل گرفت. آنها خانه هایی را بنا کردند و چند اسطبل نیز به آن افزودند. سه کلیسا و مدرسه نیز در سنکا بنا و ایده داشتن خانه در سنکا برای سیاهان وسوسه برانگیز شد، زیرا صاحب زمین شدن یعنی داشتن حق رأی و دور شدن از محله های فقیرنشین جنوبی منهتن.
تخمین زده می شود که 264 نفر بين سالهای 1825 و1857 در سنکا زندگی می کردند.
سنکا صاحب ایستگاه قطار گشت و به پناهگاهی برای فرار از یوغ بردگی در آمریکا تبدیل و آرام آرام شکوفا شد. مردم بخش های جنوبی منهتن برای داشتن زندگی بهتر برنامه ریزی می کردند. جنوب منهتن پر از مهاجرین و خانواده های ثروتمند و صاحب نفوذی بود که در جستجوی مکان های دیگر برای ساکن شدن بودند؛ بنابراین، بخش شمال شرقی سنکا به مقصدی برای نقل مکان تبدیل شد.
سنترال پارک در دهه 30 قرن پیش
وقتی همه خانواده های ثروتمند شروع به نقل مکان کردند، توسعه دهندگان املاک و مستغلات در جستجوی مناطق سبز در هوای آزاد برآمدند تا پارکی بسازند. آنها به فکر منطقه بسته وسط منهتن و قسمتهای سنکا افتادند و در سال 1857 میلادی زمین هایی را از بعضی خانواده های ساکن در آنجا خریدند و به برخی هزینه خرید پرداختند و به برخی دیگر چیزی ندادند. برای مثال به اندرو ویلیامز قیمت حقیقی خانه اش را پرداخت کردند، در حالی که دیویس بیش از 100 دلار خسارت دید و مجبور به ترک خانه اش شد.
سنترال پارک در حال حاضر
با وجود اینکه شهر در دهه هفتاد قرن نوزدهم، کامل فراموش شد، پژوهشگران در حال تحقیق درباره این زمین ها هستند تا شاید بتوانند حقوق از دست رفته ساکنان پیشین آنجا را بپردازند. با این حال امروز تنها عنصر حقیقی به جای مانده از سنکا تابلوی کوچکی به یاد کسانی است که روزی خانه های خود را در آنجا بنا کرده بودند.
تابلویی در سنترال پارک نصب شده تا بگوید روزی سنکا در اینجا قرار داشته است
خیلی احمقم اگر نیویورک برم ولی این پارکو نبینم دوستم خیلی تعریف میکنه. 
