چگونه با «مردگان» ارتباط برقرار کنیم

«تابناک باتو»؛ احضار روح درصد معیّنی قابل مطالعه و بررسی است؛ هرچند ارتباط با ارواح را به عنوان یک واقعیّت می‏توان برای افراد خاصّی پذیرفت، نباید از نظر دور داشت، این مسأله مورد سوء استفاده عده زیادی قرار گرفته و یا افراد ساده ذهنی، بدون اطلاعات علمی با یک میز چرخان، یا یک استکان، یا یک صفحه کاغذ، پر از حروف الفبا با ارواح می‏توانند تماسی بگیرند! اینان به دنبال آن بازی کم کم سر از تناسخ و بازگشت ارواح به بدن‏های جدید (عود ارواح) درآورده‏اند که امری مردود و غیر مقبول و خلاف نصّ آیات است.

در این اقدام، تلاش های بی اساس کنار گذاشته شده ولی در عوض به واکنش های پررنگ به شدت توجه می شود، تا بلکه در ادامه چیزی عاید احضار کننده روح شود.

در این گزارش قصد داریم به موضوعی بپردازیم که همواره برای بشر از جایگاه خاصی برخوردار بوده است: ارتباط با مردگان. این کار را از طریق صحبت با افرادی انجام خواهیم داد که تجربه چنین کاری را دارند.

احتمالا یکی از بهترین روش هایی که می توان به واسطه آن ابهامات پیرامون مسأله مرگ را حل کرد، صحبت با کسانی است که آن دنیا بوده اند و یا با آن دنیا ارتباط گرفته اند! از این روی، شر از ابتدا مشتاق یافتن راهی بوده که بتواند با ساکنین دنیای غیب ارتباط برقرار کند.

از نگاه تاریخی می توان به کتاب اول سموئیل در عهد عتیق نگاه کرد؛ جایی که پادشاه طالوت (شائول)یک جادوگر را متقاعد کرد که روح سموئیل نبی، مشاورش، را احضار کند تا بتواند از او در جنگ پیش روی یاری بجوید.

در یونان باستان نیز معبدی به نام «اوراکل مردگان» بر فراز تپه ای مقدس بنا شده بود تا به عنوان مکانی برای ارتباط بین ساکنین این دنیا و آن دنیا مورد استفاده قرار گیرد.

اما در دهه ابتدایی قرن نوزده میلادی بود که اَشکال امروزی ارتباط گرفتن با مردگان پایه گذاری شد.
در قرن 19 از روح گرایی یا اسپیریتوالیسم (Spiritualism) به عنوان راه حلی برای برقراری ارتباط با دنیای دیگر یاد می شد.
روش کار نیز اینگونه بود که شخصی که از قدرت کافی برای میانجی شدن بین دنیای کنونی و دنیای ارواح برخوردار بود، به عنوان واسطه یا “مدیوم” استفاده می شد.

اکثر مدیوم ها چنین وانمود می کردند که شخصیت هایی صادق و درست دارند و از توانایی ارتباط با مردگان برخوردارند اما اکثرشان فقط شارلاتان هایی بودندکه به دنبال تیغ زدن افراد داغدار بودند.

مدیوم های قرن 19 در جلسه های احضار ارواح به شدت به تمهیدات شنیداری و نمایش های بصری مانند میزهای معلق، صداهای بدون منبع و همچنین نوشته شدن متنی خودکار بر روی صفحاتی سفید تکیه می کردند.

این ترفندهای نمایشی و البته ترسناک چندان عمر طولانی نداشتند زیرا منتقدان واقعی بودن این عمل سریعا به مصنوعی بودن آن تکنیک ها پی بردند. یکی از افراد شکاک و منتقد،جادوگری مشهور به نام “هری هودینی” بود.

جوئی نیکل، از منتقدان معاصر، جزئیات موردی را بازگو کرده است که شرکت کنندگانیک جلسه احضار روح متوجه ترفند به کار گرفته شده توسط مدیوم می شوند. در آن جلسه خاص،دو روح در اتاقی بسیار تاریک در حال نواختن ویالون هستند و دو مدیوم نیز داخل کابینتی قرار دارند که دستو پاهایشان نیز با طناب بسته شده است. همه چیز به شکلی طراحی شده بودکه مثلا آن دو احضار کننده ارواح نمی توانند عقلا دخلی در نواختن ویالون داشته باشند.

اما یکی از شرکت کنندگان پیش از آغاز مراسم و بدون اطلاع مدیوم ها، جوهر دستگاه چاپ را بالای یکی از ویالون ها جایگذاری کرده بود. پس از اتمام مراسم و با روشن شدن چراغ، مشخص شد که جوهر بر روی تمام لباس های یکی از مدیوم ها ریخته شده بود. احتمال می دهم که شرکت کنندگان با پرتاب تخم مرغ به سمتشان از آن ها بدرقه کرده باشند!

رابط بین دنیای زنده ها و مردگان

در دوران اخیر نیز مدیوم های مشهوری مانند جان ادوارد و سیلویا براون خودشان را به عنوان رابط بین دنیای زنده ها و مردگان معرفی کرده اند با این تفاوت که از تکنیک های مشکوک استفاده نمی کنند.

در این جلسات، مدیوم سوالاتش را از شخصی خاص پرسیده و آن شخص که انگار به دنیای دیگر متصل است،به سوالات پاسخ می دهد. این مدیوم ها کاملا هنرمندانه از هنر “قرائت سرد” استفاده می کنند.

قرائت سرد هنری است که در آن شخص واسطه با زبردستی تمام سوالاتی مهم و ابهام برانگیز را مطرح می کندو به دقت به زبان بدن و واکنش های کلامی پاسخ دهنده توجه می کند. در این اقدام،تلاش های بی اساس کنار گذاشته شده ولی در عوض به واکنش های پررنگ به شدت توجه می شود، تا بلکه در ادامه چیزی عاید احضار کننده روح شود. حتی ممکن استکه مدیوم ها برای اجراهای زنده از قبل با حضار هماهنگ شوند و به ناگهان مکالمه ای را با شخصی بی گناه راه بیندازند که بعدها بتوانند از آن اطلاعات استفاده کنند تا وی را کاملا مجذوب خود کنند.

با ورود به قرن 21، امید و هیجان در دل طرفداران پدیده گفتگو با مردگان جانی تازه به خود گرفت. قضیه از این قرار بود که دو مقاله علمی که توسط گری شوارتس و همکارانش منتشر شده بود، نشان می داد که مدیوم ها به واقع اطلاعاتی از مرده ها در اختیار دارند که نمی توان آن ها را به واسطه کلاهبرداری و یا اتفاق آماری توجیه کرد. آن دو مقاله در ژورنالی معتبر به چاپ رسیدند و بعدهابه عنوان اساس کتابی در مورد “نجات هشیاری پس از مرگ” قرار گرفتند که نویسنده آن شوارتس و ویلیام سایمون بودند.

اما بخت با طرفداران احضار روح یار نبود زیرا آن دو مقاله نتوانستند از زیر ذره بین دانشمندان دیگر به سلامت عبور کنندو بسیاری از پژوهشگران به خاطر کنترل تجربی ضعیف و تفسیر جانب دارانه داده ها آن دو پژوهش را زیر سوال بردند.

حتی مسئله اسپانسر مالی نیز به شهرت علمی آن دو مقاله ضرر زدند: بخشی از هزینه ها توسط شبکه تلویزیونی HBO و برای ساخت یک مستند جذاب تلویزیونی پرداخت شده بود. همچنان نیز وحدت جامعه علمی است که باعث شده هیچ روانشناسی نتواند آزمایشی صحیح را تحت شرایط دقیق آزمایشگاهی انجام دهد.

تخته ویجا (Ouija Board) نام صفحه ای است که به تدریج از روی فرم نوشتاری مدیوم ها تکامل یافت؛ برای نمونه، در یکی از تخته های ویجای بجای مانده از جلسات احضار روح فرانسه در سال 1853 میلادی، شرکت کنندگان می بایست یک مداد را از داخل سبد واژگون شده بر روی صفحه کاغذی رد می کردند. آن ها سپس دستانشان را روی سبد می گذاشتند تا ببیند روح کدام حروف الفبا را نشان می دهد. حرکت سبد و به تبع آن مداد، باعث می شد تا حروف روی کاغذ مشخص شوند. آن صفحه کاغذی در عرض 40 سال به تدریج تکمیل شد و پس از فراز و نشیب های فراوان به شکل تخته چوبی درآمد که امروزه به چشم بسیاری آشناست.

تخته ویجا

اما تخته ویجا با تمام ماجراهای مرموزش سرانجام در دهه 20 میلادی توانست از شهرت عمومی گسترده ای برخوردار شود و درست در همان سال ها بود که بر شهرت ناپیدای عمل احضار روح افزوده شد. مردم به سرعت ترسیدند که مبادا احضار روح به عنوان ابزاری برایشیطان و دیگر نیروهای اهریمنی قرار گیرد. حتی این موضوع که کلیسای کاتولیک نیز تهدید عمل احضار روح را جدی لحاظ کرده و تلاش کرده تا محبوبیت آن را از بین ببرد، موجب افزایش اهمیت این عمل نزد طرفدارانش گشت. گرچه امروزه نیز بسیاری مدعی هستند که از چنین توانایی هایی برخوردارند.

نمناک