به گزارش «تابناک باتو»؛ اگر این عنوان را جدی فرض کنیم، چندان پربیراه نیست؛ حداقل سر و صدای این طیف چنان بلند و مهیب است که فضا برای طرح موضوعات و چالش های دیگر حداقل در فضای مجازی هر روز کم اهمیت تر می شود.
اگر به فوتبال توجه می شود، تأکید بر مصادیقی به ظاهر کم اهمیت اما به واقع مهم برای درک روحیه، رفتار و وضعیت کنونی جامعه ایرانی از منظر سرمایه اجتماعی که می توانیم همان اعتماد ین الاذهانی میان افراد یک جامعه در اینجا تعریف کنیم است و در این نقطه ابعاد چرایی به ثمر نرسیدن جنبش ها و حرکت های اصلاحی در ابعاد سیاسی واجتماعی را می توان فهمید؛ به عبارت دقیق تر، از درک و فهم مصادیق خرد، به "جامعه شناسی" کلان یک جامعه می توان عمیق و دقیق دست یافت.
طرفداری کور و زیرپا گذاشتن انصاف و عدالت در قضاوت به علت علقه های عاطفی به فرد یا گروه شاید مشکلی بشری به درازای تاریخ زیست اجتماعی انسان باشد اما تبلور این معضل در هر جامعه شکل ویژه و برآیند اجتماعی خاص خود را دارد. در جامعه اسپانیا چالش "رئال مادرید" و " بارسلونا" نشان از رقابت و جنگ قومی دارد و در انگلستان رقابت "منچستریونایتد" و "لیورپول" نشان از معضلات اجتماعی و چالش های منطقه ای در این کشور.
تضعیف همبستگی ملی یعنی کاهش سرمایه اجتماعی و به هر بهانه ای صورت پذیرد نمی تواند فرایندی در جهت تقویت "فردگرایی مدرن" تعریف گردد زیرا در جوامع مدرن امروز علاوه بر تثبیت مفهوم حقوق شهروندی، تبلیغ و ترویج روحیه جمعی و توافق بر یک آرمان مشترک از عوامل توسعه است.
در روزهای اخیر جنگ حیثیتی بسیاری از طرفداران این دو تیم که نقطه اوج آن بر سر فینال جام باشگاه های آسیا و حضور پرسپولیس و در نهایت باخت این تیم بود پدیده ای در خور تامل است. شادی طرفداران استقلال از این باخت و لشکرکشی طرفداران هر دو تیم در فضای مجازی و به لجن کشیدن یکدیگر و فراموشی "ملیت" بیش از پیش خود را به رخ کشید.
شاید گفته شود معضل جهانی است؛ فضای مجازی در این روزگار زمینه برای ابراز وجود نیروهای حاشیه ای هرزه زبان و هرزه مغز شده؛ اما برای جامعه ایران در این موقعیت ویژه و فشارها و معضلاتی که روز به روز عمیق تر و جانکاه تر می شود و امیدی به یاری ساختار سیاسی که خود از معضلات اصلی است نمی رود، وجود این حجم عظیم نفرت پراکنی برای چند گل زده بیشتر در زمین فوتبال، دردناک است. گویی این حجم عظیم انرژی که برای وحدت و همدلی و همبستگی مردمان می بایست هزینه شود، صرف دریدن یکدیگر و عقده گشایی می کنیم فقط به دلیل آنکه "تیم ما" به هر دلیل بهتر است ولو به قیمت زیر پاگذاشتن همه اصول اخلاقی.
اتهام زنی به یکدیگر و متهم نمودن هر کدام به "حکومتی" بودن بدون هیچ مدرک متقن که می توان برآیند منطقی این اتهام زنی را حکومتی بودن هر دو تیمها نامید! (با صغری و کبری منطقی که طرفداران پرسپولیس و استقلال برای یکدیگر طراحی کرده اند) و با افتخار فریاد زدن این نکته که" تیم ملی من پرسپولیس و استقلال است" و آرزوی باخت برای تیم ملی فوتبال از دیگر شاخصه های ضعف هرچه بیشتر همبستگی و علقه های ملی به بهانه طرفداری دو تیم باشگاهی در روزگاری است که بیشتر از هر زمانی نیازمند فهم مشترک و یاری ملی آحاد جامعه برای تحمل شرایط دهشتناک موجود و در پیش رو داریم.
شعله های این جنگ! شاید به ظاهر سطحی و کم اهمیت به نظر برسد.شاید توجه و جدی گرفتن این رقابت، بزرگ نمایی تصور شود اما در پس این نفرت متقابل، جامعه ایران است که شقه شقه و احمق تر می شود تا مطاعی بهتر برای سلطه و، عقب ماندگی و توسعه نیافتگی سرنوشت آن باشد.
تضعیف همبستگی ملی در جامعه ای با شکافهای ذاتی قومی و عارضی طبقاتی به بهانه فوتبال نشان از این دارد که کارکردهای فوتبال در ایران امروز بسیار فراتر از احراز یک هویت و تفریح و سرگرمی است بلکه موقعیتی است برای واگویی عقده های فروخفته اجتماعی و البته در این بین "حاکمیت" و "رسانه" چه بر این آتش بدمند و چه نه، سودمند از این وضعیت هستند.
در این دو گانه کاذب قرمز و آبی که سرطان جامعه ایران شده است، باید جایگاه خود را در طرفداری هر یک مشخص کنی زیرا مستقل بودن یعنی نفی این دو قطب.
امین احمدی
حجم زیادی از این آتش، تنها با حضور محترمانه کیروش در بازی فینال و تبریک او به تیم پرسپولیس پایان میپذیرفت. به هر حال نماد تیم ملی و همبستگی ملی در دنیای فوتبال ماست و باید رفتاری در شأن آن جایگاه داشته باشد. ولی متأسفانه هم شادی مردم از حضور قدرتمند ایران در جام جهانی را بلافاصله تلخ کرد و هم ماجرا را با رفتار اخیر خود عمیقتر نمود. فدراسیون هم که مدیریت خود را فراموش کرده است. 