دریاچه ارومیه از دیرباز تاکنون جزو متنوع‌ترین زیستگاه‌های طبیعی جانوران و از بزرگترین آبگیر‌های دائمی شمال غربی ایران به شمار میرود و در سال ۱۳۵۲ در فهرست پارک‌های ملی ایران به ثبت رسید، اما از اواسط دهه ۸۰ تا به امروز به دلیل کم شدن بارش و برداشت بی رویه آب و حفر چاه‌های متعدد و... به تدریج خشک شد.
امسال دریاچه ارومیه تابستان بسیار سختی را پشت سر گذاشت به طوری که در نیمه اول سال جاری گرمای فزاینده هوا و کاهش بارندگی باعث شد سطح آب دریاچه به کمترین میزان خود برسد ضمن آنکه هنوز بسیاری از راهکار‌های انتقال آب به این دریاچه با وجود برگزاری همایش‌ها و کارگروه‌های مختلف به دلیل تخصیص نیافتن اعتبارات دولتی به سرانجام نرسیده و آب جدیدی به آن سرازیر نشده است.
شوری آب‌های زیرزمینی و وزش باد‌های نمکی زندگی در روستا‌های حاشیه دریاچه را با چالشی جدی مواجه کرده است.
من اگر قدرت و منابع مالی در اختیار داشتم این دریاچه رو به طور کامل خشک میکردم و روی آن بستر سنگی جدیدی اجرا میکردم و بعد بر روی بستر جدید یک مجتمع بزرگ کشت هیدرو پونیک، یا کشت گلخانه ای اجرا میکردم.
علاوه بر این میشد بر روی زمین دریاچه یک شهرک مسکونی مدرن برای مستظعفین ساخت.