به گزارش «تابناک باتو»؛ یک فنجان چای، برای زنان مدافع حق رأی زنان در امریکا، تنها «یک فنجان چای» نبود. این زنان از همان اواخر قرن نوزدهم، از «چای» بهعنوان ابزاری برای مبارزه، تبلیغ و ترویجگری و تأمین منابع مالی مبارزه استفاده کردند.
آلوا وندربیلت بلمونت، یکی از زنان ثروتمند و متنفذی که از خواستهی حق رأی زنان حمایت میکرد، از اولین زنانی بود که در خانهی بزرگ و مجلل خود «مهمانی چای» (Tea Party) راه میانداخت. مهمانی فرصتی بود که هم برای سازمانهای زنان پول جمعآوری کنند، هم زنان بیشتری را جذب مبارزه کنند و هم زنان مدافع حق رأی از گوشهوکنار ایالت یا کشور با یکدیگر آشنا شوند.
نقش چای به ویژه در مبارزات زنان کالیفرنیا برای حق رأی بسیار چشمگیر بود. در شمال کالیفرنیا، گروهی از زنان مدافع حق رأی که در کار کسبوکار کوچک بودند، سرمایهای فراهم کردند و چایی با مارک «چای برابری» (Equality Tea) را به بازار دادند. زنان مدافع حق رأی به تک تک چایخانهها و کافههای شیک سنفرانسیسکو میرفتند، با صاحب آنها چکوچانه میزدند و راضیشان میکردند تا در کافه و چایخانهی خود «چای برابری» سرو کنند و در منو نیز چای را با همین نام بگنجانند.
هرکس که قصد کمک به تلاشهای زنان مدافع حق رأی را داشت، میتوانست این چای را سفارش دهد که در ۴ طعم گوناگون تولید میشد تا بستههای با وزن مختلف آن با پست به نشانی او فرستاده شود. یک دلیل دیگر ارسال پستی این بود که زنان مدافع حق رأی نمیخواستند فقط مردم پولدار که میتوانند به چایخانه و کافه شیک بروند، به این چای دسترسی داشته باشند. آنها به دنبال این بودند که افراد کمدرآمد و طبقه متوسط هم بتوانند این چای را که نسبتا ارزان بود بخرند و در حمایت از خواستهی حق رأی سهم داشته باشند.
همزمان بعضی زنان مدافع حق رأی و عضو سازمانهای زنان، به جشنوارهها و برنامههای محلی مختلف میرفتند، دکهای راه میانداختند و این چای را به مشتریان میفروختند. آنها از این فرصت استفاده میکردند تا دربارهی خواستهی حق رأی زنان با گروههای متنوع و بیشتری از مردم حرف بزنند و نظر آنها را به لزوم حق رأی زنان جلب کنند.
در جنوب کالیفرنیا، نانسی تاتل کریگ، چای دیگری با مارک «حق رأی برای زنان» (Votes For Women) به بازار داد. تاتل کریگ موقعیت ویژهای داشت. او یکی از معدود زنان در سراسر آمریکا بود که یک بقالی زنجیرهای داشت و در صنف خود چهرهی فعال و سرشناسی بود. در نتیجه نفوذ او بود که بعضی از بقالیهای دیگر در جنوب کالیفرنیا هم این چای را در قفسههای خود گذاشتند. زنان بسیاری که خود لزوما فعالیتی در جنبش حق رأی زنان نداشتند، از مغازهدارها سراغ این چای را میگرفتند و اگر بقالی این چای را نمیفروخت، سبد خرید خود را زمین میگذاشتند و در اعتراض دیگر از آنها خرید نمیکردند. تاتل کریگ بعدها بعد از اینکه زنان حق رأی به دست آوردند، در همان اولین دوره داوطلب ورود به شورا شد و دو دوره از سوی مردم لسآنجلس به نمایندگی انتخاب شد.
چای «حق رأی برای زنان» در بسیاری از هتلهای مجلل و معروف لسآنجلس هم سرو میشد. اما هتل معروف «آنجلوس» با قاطعیت ایستاد و تن نداد که این چای را سرو کند. در اعتراض بسیاری از زنهای متمول لسآنجلس دیگر پا به چایخانه یا رستوران این هتل نگذاشتند و این هتل را بایکوت کردند.
چای در تلاشهای طرفداران حق رأی زنان، اهمیتی کلیدی پیدا کرد. در سال ۱۹۱۱ روزنامهی «سانفرانسیسکو کال» در گزارشی نوشت که کلوب «حق رأی برای زنان» قطار ویژهای را اجاره کرده که در چندین ایالت آمریکا حرکت خواهد کرد. بسیاری از چهرههای معروف و سخنرانان مهم جنبش حق رأی زنان مسافر این قطار خواهند بود و شعار قطار و این سفر این است: «بند هشتم قانون اساسی، حق رأی برای زنان، نوشیدن چای برابری.» تبلیغ نوشیدن «چای برابری» در کنار دیگر شعارهای اصلی، نشانهای بود که جنبش زنان آمریکا در آن زمان به اهمیت این موضوع پی برده بود که باید به دنبال کسب درآمد، برندسازی و استفاده از امکانات بازار برای تبلیغ و ترویج خواسته خود باشد.
در تاریخ مبارزات زنان آمریکا، اولین بار در همان اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم بود که زنان متوجه شدند برای اینکه بتوانند هزینههای مالی مبارزه را تأمین کنند، میتوانند کالایی تولید کرده و بفروشند و صرفا متکی به حمایتهالی مالی فردی و داوطلبانه نباشند. چای، اولین کالا در این مسیر بود که تجربهی بسیار موفقی شد و توانست به «نماد» تبدیل شود و نظر و همراهی گروههای بسیار دیگری از زنان را جلب کند که فعالیت دیگری برای خواستهی حق رأی نداشتند. این سنت فراگیر و مداوم شد. یکی از آخرین نمونههایش کلاههای بافتنی صورتی (Pussy Hat) است که زنان آمریکا در تجمعهای اعتراضی وسیع و گسترده خود در فردای روز تحلیف دونالد ترامپ، رئیسجمهور آمریکا، بر سر کردند.
فرناز سیفی