به گزارش «تابناک باتو»؛ اگر این مبنای فرویدی را بپذیریم که «آدمی آنی نیست که هست، بلکه آنی هست که نیست»، در آن صورت چیزی به نام فضای مجازی نداریم. فضای مجازی، جنبه‌ی دیگری از حقیقت است که از قضا بهره‌ی بیشتری هم از حقیقت انسان‌ها را در خود دارد.
آدمی در فضای مجازی حقیقت پنهان خود را بیرون می‌ریزد؛ حقیقتی که در هزار تویِ نقاب‌های فرهنگی و اجتماعی و خانوادگی و حکومتی گیر کرده است؛ حقیقتی که بخشی از آن، و یا گاهی حتی تمام آن، از خودِ فرد نیز غایب است، و اینک مجالی پیدا کرده است که دور از چشم هشیاریِ او جلوه‌گیری، و بلکه رقاصی کند. درست مثل چیزهایی که در خواب می‌بینیم. رؤیاها و خواب‌دیده‌های ما چیزی نیستند، جز حقیقتِ پنهان شخصیتِ ما.
حقیقت آدم‌ها همان پروفایل‌هایی است که گاه و بیگاه می‌گذارند؛ همان سرعت عوض کردن پروفایل‌هایشان است؛ همان کانتکت‌ها و پروفایل‌هایی است که چک می‌کنند؛ همان استوری‌ها و عکس‌هایی که می گذارند؛ همان صفحات مجازی است که زیاد سر می‌زنند؛ همان پیج‌هایی که عضوند؛ حقیقتِ افراد همان میزانِ وقتی است که برای گردش در دنیای مجازی می‌گذارند؛ همان مطالبی است که می‌خوانند؛ همان چیزهایی است که نمی‌خوانند؛ همان چیزهایی است که دوست دارند بخوانند و ببینند، یا نخوانند و نبییند؛ همان آدم‌ها و موضوعاتی است که برایشان مهم است یا بیشتر برایشان جلب توجه می‌کند؛ همان سرعتِ سین کردن و پاسخ دادن یا دیر سین کردن و پاسخ‌های کوتاه و بلندی است که می‌دهند؛ همان ادبیاتی است که دارند؛ همان گروه‌ها و کانال‌هایی است که عضوند.
همان اهتمامشان به پیگیری حال و هوای آدم‌های غریبه یا آشنا و فامیل است؛ همان اخ و پیف‌هایی است که به هنگام دیدن عکس یا مطلب کسی می‌کنند؛ همان موسیقی‌هایی است که گوش می‌کنند؛ همان کانال‌هایی است که عضوند، و نوتیفیکیشن‌ها و مطالبش را هر لحظه می‌بینند، یا ماه به ماه هم چک نمی‌کنند؛ همان تنوع قلم و رفتارشان در گروه‌های مختلف است؛ همان صفحاتی است که یواشکی می‌آیند و از خودشان ردی نمی‌گذارند؛ همان چیزهایی است که برای فوروارد کردن گلچین می‌کند؛ همان چیزهایی است که دوست دارد فوروراد یا ریپلای کنند، اما نمی‌کنند؛ همان آدم‌هایی است که دوست دارد با آنها ارتباط برقرار کنند اما رویش نمی‌شود؛ همان احساس راحتی‌ای است که با برخی می‌کند و با برخی نه؛ همان غلط‌های تایپی گاه و بیگاه است؛ همان اسم‌های فیکی است که برای آزادیِ عمل انتخاب می‌کنند؛ همان استیکرهایشان است؛ همان استیکرهای مثلا اشتباهی است؛ همان سانسورهایی است که از خودشان در این فضا می‌کنند؛ همان جوین شدنها و لفت دادن های یکهویی است؛ همان اسم و اطلاعات واقعی یا رمزی و پنهانی که برای پروفایلشان برمی‌گزینند (بیو)؛و ... .
دنیای مجازی حقیقی‌ترین بخش آدمی را بیرون می‌ریزد. با نگاه کردن به فعالیت مجازی هر کس، بیشتر از هر مصاحبه‌ی بالینی و پرسش‌نامه‌ی شخصیتی می‌توان به شخصیت و ادراکات و هیجانات و رفتارهایش پی بُرد.
من با فیلسوفان اگزیستانس همدلم که حقیقت آدمی همان اهتمام‌هایش است. اهتمام‌های آدمی در دنیای مجازی بیش از هر جای دیگری خوش‌رقصی و جلوه‌گری می‌کنند. فضای مجازی، جلوه‌ای از قیامت است. یومَ تُبلَی السّرائر. روزی که محتوای حقیقی هر چیز استفراغ می‌شود.
ماهیت واقعیِ یک جامعه را هم از فضای مجازی‌اش می‌توان شناخت. از فراوانیِ بازدیدها و فورواردها و عضویت ها و تمام چیزهای دیگری که در بالا گفته شد. ماهیتی که در هزارتوی نقاب‌های اجتماعی و دستگاه‌های تبلیغاتی پنهان شده است.
فضای مجازی، حقیقت یک جامعه را به تمامه نشان می‌دهد؛ حتی در مواقعی که پروژه های مدیریت افکار عمومی و مشغولیت با موضوعاتِ ساختگی توسط حکومت ها اجرا می‌شود هم، نهانِ یک جامعه خودش را در فضای مجازی بیرون می‌ریزد. عقده‌ها و کمبودها و آرزوهایش را؛ ترس‌ها، نگرانی‌ها و اضطراب هایش را؛ نفرت ها و خشم‌هایش را؛ توهمات و فانتزی‌هایش را. رنجها و شادی‌هایش را. گفته‌ها و ناگفته‌هایش را. داشته‌ها و نداشته‌هایش را. اعتمادها و بی‌اعتمادی‌هایش را. تعارض‌ها، سرکوب‌ها، جابجایی‌ها و فرافکنی‌هایش را.
حال، به نظر شما بیشترین اهتمام مردم ما در فضای مجازی چیست؟ پاسخ، همان حقیقت خودتان و حقیقتِ جامعه‌ی اطرافتان است.
