آدم باید چقدر از طبیعت بیزار باشد که یک روز بهاری، وقتی آفتاب روی برگ‌های تازه سبز شده شاخه‌های جوان، رنگ می‌پاشد، نگاهی به بالای سرش بیندازد و بلندترین شاخه را نشانه رود و آن‌وقت یک کیسه زباله را با تمام توان به طرف آن پرتاب کند. بعدش هم لابد کیف کند از این نشانه‌گیری و به به و چه‌چه گویان راهش را بگیرد و برود. شاید هم اندکی بایستد و شاهکارش را به همراهانش نشان دهد و آنها را هم به رقابت «زباله پرتاب کنی» دعوت کند. البته وقتی از چنین آدمی سؤال شود که «چرا این کار را می‌کنی؟!» به احتمال زیاد اصلاً به فکرش هم نمی‌رسد که انگیزه و هدفش از این کار چیست. فقط می‌خواسته کاری کرده باشد. اصلاً شاید خیلی هم طبیعت را دوست داشته باشد و شاهدش هم روزهای تعطیلی است که بساط جوجه کباب و قلیان را در گوشه‌ای دنج از طبیعت به راه می‌اندازد و با خانواده و دوستان، کلی صفا می‌کند. حالا از زغال‌های جا مانده و شاخه‌های شکسته برای درست کردن آتش و زباله هایی که به گوشه و کنار ریخته شده، فاکتور می‌گیریم. اما این طور آدم‌ها شامه تیزی در طبیعت گردی دارند چرا که همیشه بهترین و بکرترین مکان‌ها را پیدا می‌کنند و در آنجا طوری احساس راحتی بهشان دست می‌دهد، انگار که در ملک شخصی خودشان هستند.
رها کردن زباله در گوشه و کنار، یک چیز است و اقدام عمدی برای زشت کردن طبیعت، یک چیز دیگر.
«مرض دارند دیگر! آدم سالم که این کار را نمی‌کند.» این را مرد مسنی می‌گوید که دارد از کنارم رد می‌شود. نگاهش به بالای درخت است. حتماً توجهش به عکاسی از آن جلب شده. غیر از او نمی‌دانم چند نفر وقت گذر از اینجا، نگاه‌شان به سمت بالا بوده و از مشاهده کیسه زباله روی شاخه درخت، متعجب و متأثر شده‌اند. مرد می‌ایستد و همان‌طور که سرش را تکان می‌دهد می‌گوید: «آن مجسمه را می‌بینید؟ روی آن هم کیسه آشغال پرت می‌کردند. جایش یک طوری هم هست که نمی‌شود راحت رفت و زباله را از رویش برداشت. به خاطر همین هم هست که می‌گویم اینها مریض‌اند.»
نگاهی به مجسمه می‌اندازم. مجسمه مردی تنها که روی پلی باریک و منحنی نشسته؛ دقیقاً وسط کانال رودخانه و دارد پایین را نگاه می‌کند. آدم از دور که می‌بیند، واقعاً خیال می‌کند کسی آنجا نشسته. راستی اگر یک آدم واقعی آنجا نشسته بود، باز هم می‌آمدند و رویش زباله پرتاب می‌کردند؟!
خانمی که شاهد گفت‌و‌گوی ماست، نزدیک می‌آید و می‌گوید:« فکر می‌کنم زباله هایشان را از بالای ساختمان می‌اندازند. وگرنه چه کسی این‌قدر بیکار است که بیاید اینجا کیسه آشغال را بیندازد بالا!»
کنار کانال رودخانه هیچ ساختمانی نیست. به ردیف ساختمان‌های روبه‌رو نگاه می‌کنم. فاصله به قدری است که بعید به نظر می‌رسد کیسه زباله بتواند این مسیر را روی هوا طی کند و یکراست آویزان شود به شاخه درخت یا بیفتد روی سر مجسمه مرد تنها.
تماشای چنین صحنه هایی، تأثر برانگیز است. آدم دوست دارد از طبیعت در بهار لذت ببرد اما یک منظره ناخوشایند اینچنینی، به کل حالش را خراب می‌کند.
عباس محمدی، فعال زیست محیطی در این باره می‌گوید: «چنین رفتارهایی در واقع نشانه «لاابالیگری اجتماعی » است و افراد جامعه ستیز معمولاً به چنین کارهایی دست می‌زنند. خیلی مواقع در مواجهه با چنین افرادی وقتی از آنها می‌پرسیم که چرا این کار را می‌کنید؟ جواب می‌دهند که دوست داریم و به شما هیچ ربطی ندارد. این افراد در واقع با جامعه لجبازی می‌کنند. البته بیشتر مردم در قبال درخواست برای جمع کردن زباله هایی که خودشان ریخته‌اند، ولو اینکه زباله را هم جمع نکنند، اشتباه‌شان را قبول می‌کنند اما افراد جامعه ستیز به هرحال دور و بر ما وجود دارند.»
محمدی ادامه می‌دهد:« بحث فرهنگ‌سازی به جای خود، اما باید قوانینی در این رابطه وضع شود و این قوانین سفت و سخت هم اجرا شود. البته ما قوانین خوبی در رابطه با تخریب محیط زیست داریم اما تا زمانی که اجرای این قوانین ضعف داشته باشد، نمی‌توانیم به نتیجه دلخواه دست پیدا کنیم. مثلاً از وقتی که برای پرت کردن زباله از ماشین، جریمه در نظر گرفته شده، شاهد هستیم که این رفتار خیلی کمتر از شهروندان سر می‌زند. در مورد ریختن زباله در شهر و محیط زیست هم باید چنین قوانینی وجود داشته باشد و دولت و نیروی انتظامی هم اجرای این قوانین را ضمانت کنند. البته باز هم تأکید می‌کنم که ما قوانین زیست محیطی خوبی داریم اما این قوانین باید در وهله اول، اجرا شود و نکته دیگر هم این است که باید برای همه به اجرا درآید.»
خوب است بدانید که قانونگذار در ماده ۶۸۸ قانون مجازات اسلامی، ریختن زباله در معابر را جرم دانسته و برای آن مجازات تعیین کرده است. بر اساس این ماده، هر اقدامی که تهدید علیه بهداشت عمومی شناخته شود، از قبیل ریختن مواد مسموم‌کننده در رودخانه‌ها، زباله در خیابان‌ها و کشتار غیرمجاز دام ممنوع است و مرتکبان چنانچه طبق قوانین خاص مشمول مجازات شدیدتری نباشند، به حبس تا یک سال محکوم خواهند شد.
منبع: ایران
