چطور امارات از برهوت به شبه «متروپولیس» تبدیل شد!

مرحبا....

چون مسئولینش و به خصوص محمد بن راشد، قبیله ای و فامیلی عمل نمیکنند. اونها بهترین و متخصص ترین افراد رو برای پست های مدیریتی و مهم امارات از سراسر دنیا انتخاب میکنند و به کار میگیرند. حالا شما در ایران نگاه کنید حدود 50 خانواده هستند که از اول انقلاب تا کنون تمام پست های مهم و حتی جزئی کشور در دستان آنها میچرخد.
پدر محمد بن راشد که بنیانگذار امارات کنونی هست فرد بسیار دانا و آینده نگری بود. ایشان میگفتند برای اماراتی ها بایدخدمات اولیه زندگی رایگان باشد و مسئولین کشور تا زمانی که کاری رو به انجام نرساندند و یک سال از انجام آن کار نگذشت آن را علنی نکنند.
حالا شما در ایران نگاهکنید یک پروژه کوچک در حد یک جوی آب رو در 40 سال گذشه 40 بار افتتاح و کلنگ زنی کردند. پروژهای زیادی در کشور داریم که بار ها افتتاح شدند اما هنوز به بهره برداری نرسیدند.

مهندس دیگه قبیله ای تر از امارات تو عربها هم نداریم.... کشور بین چهار تا خانواده تقسیم شده....
حتی خیابونها هم به اسم این چهارخانواده نامگذاری شده...
یه سر برو بعد....

حسود هرگز نياسود

بر عکسش هم صادق هست....بسیاری از قسمتها در جنوب ایران داره نبدیل به برهوت میشه

همونطور که ایران از پرسپلیس به برهوت تبدیل شد

یاد بزرگراه تهران شمال افتادم .

چون ژن خوب ندارند چون کاسب تحریم ندارند چون مردمانشان درجه بندی نمیشوند چون به نام دین هر کاری نمیکنند چون خاک بر سرما و تمدن هفت هزار ساله مان شده است

همه اشتباهات افرادی است که یک عمر شعار دانایی را میدهند و اعراب را عقب مانده و عامل غرب و بی سر و پا می دانند !

چون اینقد دزد نداشته

چطور ایران سرسبز و آباد برهوت شد

فقط بااختلاس

مدیریت درست می تونه کویر را تبدیل به بهشت کنه و مدیریت نادرست می تونه بهشت ( خوزستان ) را بهدجهنم تبدیل کنه

يه همچين چيزى هم در مورد ايران بنويسين كه چطور ايران از پاكيزه ترين پايتخت آسيا و ثروتمندترين كشور خاورميانه به جهنمى بى دروپيكر تبديل شده

چون مسولینش اگر هم از بیت المال میخورند درصدی از ان را هم به مردمشان میخورانند

کشور های شیخ نشین از نظر توسعه انسانی، رفاه و سطح زندگی حتی از اروپا و آمریکای شمالی هم جلوتر هستند. متاسفانه خیلی از مزدم ایران به خاطر اینکه صدا و سیما هیچ وقت کشورهای شیخ نشین را نشان نمیدهد هنوز فکر میکنند آنها چادر نشین و بدبخت هستند در حالی که بزرگترین و مدرن ترین آسمان خراش های دنیا در کشور های شیخ نشین ساخته شده اند، مردم آن بهترین مواد غذایی دنیا را مصرف می کنند و حتی چوپانان آنها دارای گران ترین خودروهای روز دنیا نظیر لامبورگینی و رولز رویس هستند.

تعجب نداره. همانطوریکه ما میتوانیم خوزستان و لرستان و کهگیلویه و در آینده نزدیک مازندران و گیلان را به صحرا تبدیل کنیم، بعضی ها هستند که صحرا را به سبزه زار و شهر و سکونتگاه تبدیل میکنند.

آقا زاده ندارن

ناکجا آباد. نیروهای طبیعت همواره قویتر از تکنولوژی و ثروت بشر هستند. ایجاد مظاهر شهری در میان تپه های رمل و بیابان و شرایط نامساعد آب و هوایی و نگهداری آن برای امارات هزینه های دائمی و زیادی دارد. بعنوان نمونه تصویر زمین سبز فوتبال در میان کویر گرم نشان میدهد که چه میزان آب شیرین گرانبها باید مصرف شود.

نهایتاً با اتمام ذخایر نفتی، امارات دوباره یک کویر برهوت خواهد شد.

این خبر تحریک آمیز است و باعث تمجید امارات و تحقیر تلاشگران ایرانی خواهد شد.
ما باید فکری به حال روابط خارجی کشورمان و بهبود مدیریت و مبارزه با فساد کنیم

مملکت سیاست زده بدون اعتقاد عملی به اقتصاد میشه ایران در مقام حرف اول در دنیا ولی در زمینه های اجتماعی . اقتصادی .بیکاری.بی آبی.بی برقی و......بدترین شرایط رو به خود اختصاص داده

چون اونا بهتر از هرکسی طی20سال گذشته از مدیریت درست و حرفه ایی استفاده کردن از منابع خودشون به بهترین شیوه کار کشیدن و بهترین متخصصین دنیا را بخدمت گرفتن و مثل ایران هر روز شاهد اختلاسهای میلیاردی نبودن و رانتخواری و فامیل بازی هم نکردن و علم اقتصاد را اصولی پیاده کردن

به برکت وجود مفت خوران و دزدان ببخشید، اختلاسگران بوده که امارات بیابانهای برهوت را چنین آباد کرده توی ایران، این مردم هستند که نمی گذارند اختلاسگران با آسودگی خاطر به آبادانی ایران و رفاه مردم برسند.

عرب در بیابان لابستر و کولا کولا می خورد ، مردم اصفهان تشنه لب هستند !

حرف من نیست. افلاطون میگه مردم هر کشوری لایق همان حکومتی هستند که بر ایشان حکم فرمایی میکند.

مردم ما که برای خرید و احتکار سکه و دلاری که لازم ندارند سر یکدیگر را کلاه می گذارند بیش از این هم نمیتوانند داشته باشند.

هر وقت به جایی رسیدیم که از خود گذشتگی. صبر و نحمل یکدیگر را داشته باشیم وضعمان هم بهتر میشود.

در حدود سال 1900، یک فرصت طلایی در افق پدیدار شد که دوبی را از یک دهکده تجاری کوچک به یک بندر بین‌المللی هر چندکوچک تبدیل کرد. به یکباره دوبی شاهد افزایش جمعیت، ثروت و ظرفیت صنعتی خود شد. سبب همه اینها، حکمرانی مطلوب شیخ مکتوم ابن هاشر و اشتباهات غول همسایه در شمال خلیج فارس بود.
چند دهه قبل از این تاریخ، دولت بی‌پول و گرفتار تنگنای مالی ایران، شروع به جمع‌آوری مالیات از بندرهای عرب‌نشین ساحل خود کرد. یکی از این شهرها بندر لنگه، بهشت بازرگانان قواسم بود که هیچگونه وفاداری و تابعیتی به تهران نشان نمی‌دادند. لنگه، بندری سرزنده با مردمانی هوشمند بود که می‌دانستند چگونه پول بسازند. اما در 1887م/1294 ه، دولت ایران، بازرگانان قواسم را به زور بیرون کرد و بندر لنگه را تحت حاکمیت مستقیم خود درآورد. قواسم عصبانی و ناخرسند در پهنه خلیج فارس سرگردان شدند. اما بر خلاف کسانی که در 1959 از هاوانا فرار کردند، دوبی مثل میامی مقصدی معلوم برای قواسم نبود. بسیاری از آنها به موطن خود در رأس‌الخیمه و شارجه بازگشتند. شیخ راشد ابن مکتوم، حاکم آن زمان دوبی، ارزش مغزهای پول‌سازی که به دنبال مأمنی تازه می‌گشتند را دریافت؛ پس تلاش کرد تا مسیر بازرگانان را به دوبی تغییر دهد و حتی عده‌ای از آنها را با وعده و وعید به دام انداخت.
در 1894 که شیخ مکتوم ابن هاشر به تخت نشست، می‌خواست کارهایی برای جذب بازرگانان ایرانی انجام دهد. افزایش مالیات‌ها در 1900 توسط ایران، فرصت لازم را پدید آورد. شیخ مکتوم مواظب میوه‌های رسیده بود. پس به سرعت پنج درصد مالیات موجود و نیز عوارض گمرکی را لغو کرد و دوبی را یک بندر آزاد اعلام کرد. در همان حال کارگزاران او در شمال خلیج فارس مشغول ترغیب بازرگانان ایرانی به اقامت در دوبی بودند. سرشماری سال 1901 نشان می‌دهد که 500 ایرانی در دوبی اقامت گزیده‌اند. آنها بیشتر از بندر لنگه مهاجرت کرده بودند. شیخ دوبی به هر یک قطعه زمین در کرانه جنوبی بندر دارد و ایرانی‌ها محله «بستکیه» را ساختند. هجوم ایرانی‌ها دومین موج مهاجرتی بود که بعد از سال 1833 و ورود آل بوفلاسا دوبی را دگرگون کرد. خیلی زود بازار ایرانی‌های دوبی، مالامال از کالاهای هندی شد و ظرف چند سال دوبی به کانون اصلی تجارت در خلیج فارس تبدیل شد.
ایرانی‌ها همچون کوبایی‌هایی که به میامی گریختند، همیشه در آرزوی بازگشت به خانه بودند. آنها حتی خانواده هایشان را در ایران گذاشته بودند و در تعطیلات به آنها سر می‌زدند. اما کار اصلاح نشد و بندرهای ایران به تدریج به رخوت فروافتادند. تا دهه1920 بیشتر ایرانی‌ها دعوت دوبی به اقامت دایم را پذیرفتند و خانواده‌هایشان را به دوبی آوردند و آداب و لباس‌های عربی را پذیرفتند. دوبی از داشتن آنها خوشحال بود چرا که آنها ایرانی‌های هوشمند کارآفرین با پیوند‌های وسیع بازرگانی با آفریقا و آسیا، تمام ثروت خود را به دوبی منتقل کرده بودند. ایرانی‌ها رونق را به شهری آوردند که هنوز سقف کلبه‌های آنها پوشالی بود. خیلی زود شهر دارای یک محله مدرن شد که خانه هایش بادگیر داشت. فناوری‌ای که عرب‌ها را از بوی بد و گرما نجات داد.
از دهه 1920، گام‌های نادرست پی در پی ایران باعث شده که کارآفرینان ایرانی و ثروت آنها موج پشت موج به دوبی سرازیر شود. در دهه 1970 ایران تعرفه‌های وارداتی خود را برای بعضی کالا‌ها به 40 درصد افزایش داد و به موج مهاجرت دیگری دامن زد. اکنون حدود نیم میلیون ایرانی در دوبی زندگی می‌کنند که بخش زیادی از آنها بازرگانان، تولید کنندگان، متخصصان، پزشکان... هستند. به گفته ژان- فرانسوا سزنک، ایرانی‌ها تنها در سال 2007 حدود 15 میلیارد دلار در دوبی سرمایه‌گذاری کرده اند. او ایرانی‌ها را مهره‌های اصلی در ساخت این شگفتی در صحرای برهوت می‌داند.
برگرفته از كتاب (دوبي؛سريعترين شهر جهان-اثر جيم كرين).