باورهای خطرناک درباره آزار جنسی کودکان

  اختصاصی «تابناک باتو»؛ سایت سالون گزیده هایی از کتاب protecting your child from s.e.x.a.l Abuse را انتخاب و منتشر کرده است. مؤلفین این کتاب، الیزابت جیجلیک و سینثیا کاکلین هستند. هدف از نگارش این کتاب آشنا ساختن پدر و مادران با واقعیت ها درباره ی تجاوز جنسی به کودکان و پرهیز از باورهای اشتباهی است که ممکن است فرزند آنها را به دام متجاوزین جنسی بیندازد، است. در این گزارش گزیده هایی از این کتاب را خواهید خ

اشتباه نخست: بیشتر تجاوزات جنسی از سوی غریبه هاست

این یک باور اشتباه است که تصور کنیم تجاوزات جنسی فقط از سوی غریبه هاست. بیشتر تجاوزات جنسی از سوی آشنایان کودک و قربانیان صورت می گیرد. پژوهش ها نشان می دهد که چنین دیدگاهی، خطرناک ترین دیدگاه ممکن است. این که خیال کنیم فرد متجاوز پشت درختان پنهان شده و یا در یک ماشین کاملا دربسته نشسته و کودکتان را دنبال می کند (که البته در مواردی هم درست است)؛ اما باید بدانیم گزارش ها در آمارهایی تکان دهنده، نشان می دهند که کمتر از ۱۰ درصد تجاوزات جنسی از سوی غریبه ها بوده است.

یکی از این گزارش ها چنین آماری را نشان می دهد؛

۳۴ درصد تجاوز به کودکان از سوی یکی از اعضای خانواده بوده است.
۵۹ درصد تجاوزات از سوی یکی از آشنایان رخ داده است.
و فقط ۷ درصد تجاوزات از سوی غریبه ها بوده است.

این گزارش یا به عبارت دیگر، این حقیقت بسیار مهم است و نشان می دهد ما اغلب از (اشخاص اشتباهی) درباره ی فرزندان خود واهمه داریم و یا از آنچه به آن (خطر غریبه ها) گفته می شود نگرانیم و جالب است که سیاست های خانواده را براساس چنین باور نادرستی طرح ریزی می کنیم. برای مثال اجازه نمی دهیم که بچه هایمان به تنهایی به خانه ی دوستانشان بروند (البته که کار درستی می کنیم) اما در عین حال حواسمان نیست که در خانه آنها را کنار چه کسی گذاشته ایم و تصور می کنیم که آنها در امن و امان هستند. ما شما را به بدبینی توصیه نمی کنیم، ولی یک جمله ی قدیمی هست که می گوید: خطرناک ترین دشمن می تواند کسی باشد که با ما بر سر یک میز غذا می خورد.

اشتباه دوم: فقط آدم های معلوم الحال متجاوز جنسی هستند

در حقیقت تا به حال هیچ تحقیقی دقیقا مشخص نکرده که چرا برخی از افراد تجاوز می کنند. پژوهش ها نشان می دهد که متأسفانه در رویکردی گمراه کننده، این چنین القا می شود که پیدا کردن افرادی که مرتکب جرائم جنسی می شوند کار آسانی است و آنها ویژگی های شخصیتی و اجتماعی مشخصی دارند. پژوهش ها نشان می دهد که آدم های متجاوز هیچ علامت و نشانه ی یکسان، ثابت و مشخصی ندارند. هیچ علامت مشخصی وجود ندارد که از روی آن بفهمیم که فلان شخص متجاوز است و یا ممکن است عمل تجاوز را انجام دهد. اغلب مردم تصور می کنند که متجاوزین و مجرمین جنسی از سطح آموزشی و یا معیشتی پایینی برخوردارند، اما نکته ی مهم این است که هر فردی از هر سطح اجتماعی می تواند تجاوزگر جنسی باشد؛ چه یک آدم بیکار، چه یک پزشک، وکیل، معلم و حتی یک کشیش.

اشتباه سوم: متجاوزین فقط مردان هستند

با وجود اینکه ارتکاب جرایم و تجاوزات جنسی اغلب از سوی ذکور اتفاق می افتد، تحقیقات پلیس نشان می دهد که زنان هم می توانند متجاوز جنسی باشند. خیلی از مردم سخت قبول می کنند که زنان هم تجاوز جنسی مرتکب می شوند. اما این یک حقیقت است. 4 تا 10 درصد از گزارش های تجاوز متعلق به زنان بوده است. حتی نظریه ای مبنی بر این عنوان شد که ممکن است تجاوز جنسی از سوی زنان بیشتر هم باشد، اما همه آن را گزارش نمی دهند. ماجرای «ماری کای لیترناو» معلم مدرسه ای در واشنگتن که به پسر ۱۲ ساله ای تجاوز کرد، یکی از معروفترین پرونده ها در این زمینه است. گزارش پلیس آمریکا از تجاوز جنسی که زنان انجام می دهند، در مدرسه ها، دارالرعایه ها، مهد کودک ها و از سوی مربیان و پرستارها خبر می دهد.

اشتباه چهارم: متجاوزین قربانیان خود را تصادفی و بدون برنامه ریزی انتخاب می کنند

حقیقت این است که متجاوزین قربانیان خود را با رفتارهای مقدماتی به سوی خود جذب می کنند. در این باره هم همان تصور کلیشه ای مجرم پشت درختان و یا در ماشین دربسته به ذهن خطور می کند. تحقیقات نشان می دهد که متجاوزین معمولا دوستانه و با روش های نرم و با زبان خوش اعتماد کودک و پدر و مادر او را جلب می کنند تا با ایجاد منطقه ی امن برای خود امیال شیطانی و پلید خود را عملی کنند. در این کتاب آمده است که داستان هایی که گاه از تجاوز به کودکان در کلیساهای کاتولیک شنیده ایم از روش جلب اعتماد قربانیان بوده است.

اشتباه پنجم: همه ی متجاوزین جنسی بیمارند

حقیقت این است که اغلب متجاوزین جنسی از بیماری های خطرناک روحی و روانی رنج نمی برند. این گزارش نشان می دهد که یکی از باورهای غلط که باعث می شود با آن ارتکاب چنین عمل شنیعی را از سوی مجرمان توجیه کنیم، همین باور غلط است که فرد متجاوز بیمار است و از یک مصیبت بزرگی در زندگی اش رنج می برد. مشکل روح و روان دارد؛ هر چند نمی توان این موضوع را انکار کرد.‌ برخی از متجاوزین واقعا بیمارند اما حقیقت نشان می دهد که بیشتر متجاوزین مبتلا به بیماری های روانی نیستند. در آمارهای منتشره در این کتاب آمده است، فقط ۲۴ درصد متجاوزین جنسی به کودکان بیمار بوده اند و ۷۵ درصد در سلامت کامل عقلی دست به تجاوز زده اند. از این روی، خیلی سخت می توان متوجه شد چه کسی تجاوز کرده است. این مسأله یکی از موضوعات مورد بحث پلیس در رابطه با جرایم اینچنینی است.

چه کار کنیم؟

اینها را نگفتیم تا شما را بترسانیم، بلکه گفتیم تا شما را آگاه سازیم. چاره ی کار این است که هر وقت فرزندتان از جلوی چشمانتان غیب و یا دور شد، این احتمال را بدهید که ممکن است یک مخاطره ی جنسی در انتظار او باشد. برای یک کودک هیچ جای دنیا امن تر از آغوش پدر و مادر نیست.