به گزارش «تابناک باتو»؛ مغز ما نمی تواند بفهمد که بخش عمده فکر انسان برخاسته از ترشحات هورمون ها، خستگی، گرسنگی، مقدار شکر و چربی و سایر جزئیات جسمانی درون بدن است و نمی تواند قبل از تصمیم، درنگ کند. برای مغز ما راحت تر است اول عمل کند و بعد به نتایجش بیندیشد. فکر کردن و درنگ، سبب نگرانی و تشویش و حتی خطر است. برای همین از تفکر و تحلیل قبل از تصمیم می گریزیم.
ذهن ما در شرایط بحرانی اصلا دوست ندارد به تنهایی فکر کند و تصمیم بگیرد و ترجیح اصلی اش بر فرار و دور زدن و انکار مشکل است. مغز ما داور خوبی درباره تصمیم و رفتار دیگران است، ولی به خودش که می رسد گیج و منگ می شود و خطاها و ضعف های خودش را نمی بیند. ذهن ما نمی تواند بر خودش نظارت داشته باشد.
مغز ما مدام ذوق زده چیزهایی می شود که برای ما خوب نیست. نیازها و تمایلات ما برای دستیابی به غذای پر انرژی و لذت سریع از مسائل بدون دردسر و تعهد، بخشی از دنیای ساده اولیه و باستانی ما بود، ولی مغز ما با وجود افزایش لایه های پیچیده تمدنی، هنوز به همان تمایلات سریع اولیه واکنش جذابی دارد و متوجه آشوبی که ممکن است ایجاد کند نیست.
ذهن ما فقط به منافع شخص ما فکر می کند و برایش دشوار است بپذیرد شیوه نگاه و راه حل دیگر هم می تواند اصالت و حقانیت داشته باشد. ما البته در آخرین لحظات تحول مغزمان و فقط این اواخر یاد گرفتیم خودمان را به جای دیگران تصور کنیم و از دید آنها به زندگی بنگریم، ولی این خصیصه بسیار شکننده است و به محض اینکه در خطر مضیقه وسایل حیاتی یا خسته و عصبی و نگران باشیم، به سرعت وجود نظرات و افکار و بخصوص ایده های جدید را انکار می کنیم.
مغز ما اطلاعات ناراحت کننده را دوست ندارد. نمی خواهد برایش از مشکلات بگویند. ذهن ما مدام به دنبال اطلاعاتی است که تأیید کننده آن چیزی است که باور دارد. از توصیه و راهنمای مستقیم می گریزد. مغز ما منافع لحظه ای را بر دوست داشتنی های درازمدت ترجیح می دهد. مغز ما برای دفاع از ما، هر حقیقتی را دور می زند.
حیات انسان و بقایش در گرو زندگی جمعی و قبیله بوده است. مغز ما نیز دوست ندارد مستقل و مجزا فکر کند و با تمام وجود خواهان همراهی با باور و اخلاق و ارزش های اجتماع است. در دوران باستان نخستین، طرد شدن از جمع مصادف با مرگ بود. مغز ما معمولا دوست ندارد فکر کند منبع اصلی و اولیه یک ایده باشد. ما راحت تریم که با عقیده مورد پسند جامعه همراه باشیم و مهم هم نیست چقدر احمقانه و حتی مخرب باشد.
پذیرش ضعف های مغز ما به ما می آموزد که هم نسبت به خودمان زیاد سخت گیر نباشیم و هم در پذیرش دیگران و ایده هایشان و منافعشان، گذشت بیشتری داشته باشیم.
ماهان طباطبایی
بسیار عالی بود. فقط باید اضافه کرد که مغز انسان قدرت درک پدیده های تصادفی و اتفاقی را ندارد و همیشه سعی میکند یک دلیل منطقی (برخی مواقع دلایل احمقانه) برای آنها بیابد و هر چقدر مغز باهوشتر باشد در این مورد بیشتر اشتباه میکند. 
