«اختصاصی تابناک باتو» ورزش«کیک بوکسینگ» برای جوانان و دوستداران رشته های رزمی، شناخته شده و بسیارمحبوب است. این ورزش تلفیقی از دو رشته ورزشی «کاراته» و «بوکس» است که در دهه هشتاد شمسی،زیر نظر سازمان تربیت بدنی کشور به طور رسمی فعالیّت خود را آغاز نمود. در این رشته افراد موفّق و قهرمانی وجود دارند از جمله «حسین حسین زاده» متولّد 1371 که مقام اوّل مسابقات جهانی کیک بوکسینگ در کشور اسپانیا را در سال 2015 میلادی نصیب خود کرده است. حسین زاده به عنوان لژیونر ایرانی در لیگ جهانی چین از سال 2016 مشغول فعالیّت است و دل پُر دردی از زندگی حرفه ای خود دارد. عدم حمایت مسئولان و نادیده گرفتن نُخبه های ورزشی در کشور بهانه ای شد تا با این قهرمان جهان مصاحبه ای کنم تا با مشکلات و نگرانی های او در عرصه ورزش قهرمانی بیشتر آشنا شویم:
آقای حسین زاده!چه طور شد که تصمیم گرفتید برای ادامه فعالیّت حرفه ای خود به لیگ چین بروید؟مگر در رشته «کیک بوکسینگ» در ایران با وجود قهرمانان جهانی، ورزشکارانی پر افتخار و پتانسیلی بالا،لیگ حرفه ای وجود ندارد؟
به من قبل از این که قهرمان جهان بشوم ، مسئولان ورزشی کشور قول شغل و پاداش داده بودند ولی بعد از قهرمانی جهان، هیچ کدام از این وعده و وعیدها را عملی نکردند. من هفت ماه بعد از قهرمان جهان شدن به کشور چین برای یک تک بازی رفتم، بهترین بازیکن چین که سوپر استار شناخته می شد مقابل من قرار گرفت و به لطف خدا با او مبارزه خوبی انجام دادم بعد از آن چینی ها به من پیشنهاد برگشت به چین برای مدّت طولانی دادند که من قبول نکردم به دلیل این که مسئولان امر در ایران به من وعده های بسیاری داده بودند و من تصمیم به برگشت گرفتم. من از زمان برگشت به مدّت دو سال پیگیر نامه نگاری شدم که جوابی نیامد و در آخر مسولان گفتند کاری از دست ما بر نمی آید ! و من دوباره با چین ارتباط بر قرار کردم و الان بعد از ۵ سال در حال رفت و آمد به چین هستم. به تازگی یک دعوت نامه یک ساله برای من فرستاده اند که بتوانم مداوم در چین بمانم و فعالیّت کنم که اخیرا ویزای من آماده شده و تحویل گرفته ام.
مشکلات در ورزش کشور فقط محدود به رشته شما است یا همه رشته های ورزشی را در بر می گیرد؟
به نظر من در رشته ما بیشتر است و من اعتراض کردم وقتی اهمیّتی به رشته ما در ایران و استان نمی دهند چرا اجازه می دهند تا چنین رشته هایی فعالیّت کنند تا به جوان هایی مثل بنده بعد از ۱۰ یا ۱۵ سال ورزش و زحمت ، آخر سر بگویند که رشته ات را عوض کن رشته شما اعتباری ندارد!
آیا دولت های یازدهم و دوازدهم(دولت های آقای روحانی) در زمینه تحوّل در ورزش ایران موفّق بوده اند؟ خصوصا در رشته شما؟آیا پیشرفت بوده،پسرفت بوده یا رکود و جمود؟
من هیچ پیشرفتی ندیدم من تا خود وزارت خانه هم رفتم و هیچ اهمیّتی به ورزشکار نمی دهند. مگر وزارت ورزش برای این که مشکلات ورزشکاران را حل کنند، تشکیل نشده است، چرا وقتی ورزشکار به آن جا می رود اصلا پیگیر مشکلات آن ها نمی شوند؟ آن ها به جای این که مشکل ورزشکاران را حل کنند بیشتر مشکل درست می کنند.
به عنوان ورزشکاری حرفه ای و قهرمان کیک بوکسینگ جهان برای این که ورزش ما در همه ابعاد رشد کند چه راهکارهایی دارید؟
مسئولان ورزشی کشور به جای این که وعده های دروغین بدهند برای زحمات و عمر یک ورزشکار ارزش قائل باشند ورزشکاری که تمام جوانی خود را به پای ورزش می گذارد حدّاقل حمایت بشود. الان من به شخصه اصلا دلم نمی خواهد که در کشور دیگری فعالیّت کنم ولی به دلیل بیکاری و مشکلات دیگر مجبورم از کشور بروم. من حتّی به مسئولان ورزشی کشورگفتم که یک کاری به من بدهید تا بتوانم هزینه ورزش و زندگی خودم را به دست بیاورم تا آن جا که گفتم به سازمان آتش نشانی نامه بزنند- افراد دیپلمه هم جذب می کند- تا من در آن جا فعالیّت کنم و مشغول خدمت بشوم چون این کار با شرایط بدنی من هم سازگار است حتّی آن ها این کار را هم برای یک فرد قهرمان جهان و دانشجوی رشته تربیت بدنی انجام ندادند. متاسّفانه به خاطر وعده های دروغین مسئولان از سویی و مشکلات زندگی خودم از سوی دیگر نتوانستم در رشته تربیت بدنی هم ادامه تحصیل بدهم.
تفاوت های مسئولان و همین طور فضای ورزشی چین با ایران در چه چیزهایی است؟
من الان به عنوان یک فرد خارجی در حال تمرین و مربّیگری در کشور چین هستم آن ها فقط به دلیل این که در من استعداد ورزشی و قهرمانی دیده اند همه تلاششان را کرده اند تا من به چین برگردم و به عنوان یک مربّی به تعدادی از چینی ها آموزش بدهم تا از مهارتی که من دارم استفاده کنند ولی در ایران تا می بینند فردی می خواهد فعالیّت کند به هر دری می زنند تا آن فرد حذف بشود و مشکل سر راهش ایجاد می کنند.
وقتی قهرمان جهان شدم شهرداری قم مجوّز زدن بَنِر قهرمان جهانی من را در سطح شهر نمی داد مطمئنّم تنها دلیل این کار عدم شناخته شدن قهرمان است که دوست ندارند، جوان یا قهرمانی پیشرفت کند یا شناخته شود. من الان سه سال است که دارم برای کشور ایران افتخار آفرینی می کنم ولی متاسّفانه کسی من را نمی شناسد در حالی که فقط حدود هفت ماه است در چین فعالیّت حرفه ای می کنم و چهار تا مبارزه انجام داده ام ولی با همین چهار تا بازی، به جرات می توانم بگویم که در چین بیشتر از ایران شناخته شده هستم.
چه خیانت هایی در ورزش حرفه ای ایران و در نهادی های ذی ربط وجود دارد و شما به عینه دیده اید؟
همین که یک مسول ورزشی نتواند مشکل ورزشکار یا قهرمان جهان را برطرف کند و بگوید از دست من کاری بر نمی آید، همین خیانت است اگر به مسولان مربوط نمی شود پس چه کسی باید مشکلات ورزشکاران را حل کند؟
صحبت پایانی شما برای هموطنان و به خصوص هم رشته ای های خودتان چیست؟
اگر به من باشد آن هایی که برای قهرمانی ورزش می کنند، ورزش نکنند!
ممنونم از وقتی که در اختیار ما گذاشتید!
خواهش می کنم!
مصاحبه کننده: سید مرتضی میرسراجی
با حرفات حال کردم موفق باشی 